Gezinsweekend 2019 te Bois-Seigneur-Isaak
Van 29 tot 31 maart verzamelden zich in een eeuwenoude abdij tussen de zonovergoten velden van Ophain-Bois-Seigneur-Isaac een honderdtal blije gezichten voor wat een buitengewoon geslaagd, gelukkig, vrolijk weekend zou worden, gevuld met gelach en genade – een goddelijke knipoog naar de Laetare-zondag van dat weekend?
Uit alle uithoeken der oude Nederlanden stroomden blije gezichten toe; zelfs Frans-Vlaanderen werd vertegenwoordigd door één deelneemster. De slaperige abdij met haar prachtige kloostertuin en kapel werd plots gevuld met vrolijke kinderstemmetjes en (dan nog niet vermoeide) ouders met alle verschillende accenten die onze Lage Landen rijk zijn. De stemmen uit het Noorden klonken natuurlijk iets luider dan die uit het Zuiden, maar het Prinsenvolk der oude Nederlanden was toch weer verenigd – om onze broeders en zusters in het geloof beter te leren kennen. Zowel de kinderen als de volwassenen hebben in deze drie dagen nieuwe vriendschappen gesloten, door samen te bidden, te babbelen, te eten en te spelen en van ideeën te wisselen. Voor sommigen al meer van het één dan van het ander.
Ik kan het weekend het best beschrijven door onze grote Vlaamse componist Remi Ghesquiere te parafraseren: het wemelde in de tuin van blonde kleinen en de takken der magnoliabomen deinen, nabij de veldkapel; het samenzijn ademde niets dan vrede en uit alle monden stroomde een reine bede, nabij de veldkapel.
De zestig kinderen werden door de vrijwilligers begeleid in verschillende spelen en opdrachten, waardoor ze zowel het geloof als elkaar beter leerden kennen. De veertig ouders kregen ondertussen de gelegenheid om naar elkaar te luisteren en naar de voordrachten over de naastenliefde in het gezin van pater Bochkoltz te luisteren . Er werd niet alleen geluisterd, maar ook veel gesproken, ideeën over opvoeding uitgewisseld – en heel veel gelachen.
We leefden precies in onze eigen wereld, afgesloten van de buitenwereld die verder doordraaide (in alle betekenissen van het woord): een wereld van gebed, van aanbidding, van rozenhoedjes die door honderd reine harten en monden aan onze Hemelse Koningin werden opgedragen; van de Grote Kindervriend die eindelijk nog eens tussen Zijn beste vrienden, de kleine kindjes, kon tronen; een wereld waarin de goede God overvloedig zijn genade uitstortte en waarin we fragmenten van Zijn Heilig Kruis, een doorn van Zijn Doornenkroon en de restanten van een eucharistisch mirakel konden vereren en de heilige Charbel en zijn wonderwerken hebben leren kennen. Een wereld tenslotte ook van schoonheid en gezelligheid en van wonderschone gezangen - van het prachtige gelegenheidskoor in de H. Mis tot een burleske opera rondom het kampvuur!
Kortom, een weekend rijk aan alles wat goed was en waarin de Heer ons de taaie kracht teruggaf om fier vol vroom vertrouwen ons land herop te bouwen, tot statig als een eik voor Hem ons volk herbloeit. Amen.