Benedictijnessen
Vestigingen:
- Monastery of Saint Joseph - New Mexico, USA
- Notre-Dame de Toute Confiance - Perdechat, Frankrijk
Al tweeduizend jaar baant de Kerk van Onze Heer Jezus Christus zich een weg ten koste van onophoudelijke beproevingen. De apostelen, bevoorrechte getuigen van de dood en verrijzenis van onze Heer, waren haar eerste stenen. De martelaren besprenkelden de Kerk met hun bloed. Daarna verdedigden de woestijnvaders haar zuiverheid door zich af te zonderen van de wereld om te bidden. Al snel zagen ze de noodzaak in van het samenkomen in kloosters. In onze tijd zijn het nog steeds de kloosters waar “zoekers naar God” te vinden zijn, die maar één liefde in hun hart hebben: die van Onze Heer, wiens roep ze gehoord hebben: "Volg Mij en leer van Mij, want Ik ben zachtmoedig en nederig van hart."
Geïnspireerd door de monniken van het Oosten stichtte Sint Benedictus in de zesde eeuw het kloosterleven in Italië. Het kloosterleven overschreed al snel de Italiaanse grens en verspreidde zich over de hele wereld. In een vredige kleine vallei van Deux Sèvres, bij “Notre-Dame de Toute Confiance”, niet ver van de regio Vendée, bekend om zijn heldhaftige katholieke verzet tijdens de Franse Revolutie, heeft een kleine groep benedictijnen zich verzameld die de regel van Sint Benedictus willen volgen en een leven van gebed en contemplatie willen leiden. Zeven keer per dag en één keer 's nachts komen ze samen in de kapel om God te loven. Het Goddelijk Officie, echt het gebed van de Kerk sinds de eerste eeuwen, wordt gezongen in het Latijn en het Gregoriaans, wat zorg en studie vereist, zodat “het hart in overeenstemming is met de stem”, zoals Sint-Benedictus zegt. Deze canonieke uren zijn trouwens slechts de weerslag, de echo van het “lofoffer” van Onze Heer Jezus Christus; de Heilige Mis. De Mis staat centraal in het monastieke leven. Elke dag biedt Christus Jezus opnieuw het offer van Golgotha aan en hernieuwt Hij zijn oproep tot een grotere liefde: zijn leven geven, zichzelf geven, zich laten grijpen door Christus.
De Kerk dienen, de Mis van alle tijden houden, de kloostertradities in ere houden: dat is het verlangen van de benedictijnessen van Notre Dame de Toute Confiance. Ze willen niet vernieuwen, maar “hun scheepje vastmaken aan het schip van de Ouden”.
De Regel van Sint-Benedictus is erop gericht “in de eerste plaats het Koninkrijk van God te zoeken”. Een grote Ierse monnik, Dom Marmion, die aan het begin van de eeuw de abdij van Maredsous in België bestuurde, legde het als volgt uit: “Als men zich volledig aan Jezus Christus onderwerpt, als men zich aan Hem overgeeft, als onze ziel alleen maar antwoordt, zoals Hij deed, met een eeuwig 'Amen' op alles wat Hij van ons vraagt in de naam van Zijn Vader, als we in deze houding van aanbidding blijven, dan vestigt Onze Heer Jezus Christus Zijn vrede in ons.” Deze “vrede” die zonder ophouden wordt gezocht en nagestreefd, is het motto van de benedictijnen geworden: PAX.
De zuster leeft alleen voor Christus; haar enige verlangen is dat Onze Heer Jezus Christus leeft in haar, zingt in haar, bidt, lijdt en weer tot leven komt in haar. Ze begint “de weg van de geboden te volgen met een onuitsprekelijke zoetheid van liefde”, maar alleen nadat ze haar leven, door een vaak geoefend geduld, heeft toegewijd aan het lijden van haar lieve Heer. “Strijden onder de ware Koning, Jezus Christus, met het krachtige en glorieuze wapen van gehoorzaamheid” betekent ook alles doen wat geboden wordt.
Een moestuin en een kippenhok zijn heel nuttig op het platteland. Huishoudelijke taken vullen ook de uren, maar alles wat uit liefde wordt gedaan, ontdoet ons van onze eigen wil. De deugd van gehoorzaamheid is de lieve dochter van nederigheid, en is het niet deze deugd die de Allerhoogste in Onze Lieve Vrouw heeft behaagd? Het is troostrijk om tot haar te bidden onder deze naam van 'Toute Confiance', in de zekerheid dat zij het is die de touwtjes in handen heeft.
Als het monastieke leven een leven van gebed en werk is, dan is het ook een apostolisch leven. Inderdaad, hoe kan men voorkomen dat men zich de intentie eigen maakt dat Onze Lieve Heer meer en meer gevormd wordt in de zielen. Aartsbisschop Lefebvre dacht - omdat hij het had ervaren - dat de “schatten van genaden voor missionarissen te vinden zijn in de kloosters van de contemplatieven”. “Het is door gebed, opoffering en boetedoening dat God zijn genaden aan de wereld geeft,” zou hij zeggen.
Het leven van een benedictijnes verloopt als volgt: na een paar maanden postulaat markeert het ontvangen van het habijt de intrede in het noviciaat, dat twee jaar duurt. De novice legt dan tijdelijke geloften af voor drie jaar; en daarna spreekt ze haar eeuwige geloften uit, met de verplichting om in het klooster van haar professie te blijven (gelofte van stabiliteit), en daar te werken in gehoorzaamheid en nederigheid om steeds meer voor God alleen te leven (gelofte van bekering van het leven).
“Wie je ook mag zijn, die zich haast om het eeuwige leven te bereiken, met de hulp van Onze Heer, volbreng deze kleine regel voor beginners,” zegt St. Benedictus bescheiden, ”en je zult de hoogste top van volmaaktheid bereiken."
Sinds 2018 is er naast de stichting in Frankrijk (1991) ook de stichting in de Verenigde Staten.
Contact:
Moeder-Overste
Monastère Notre-Dame de Toute Confiance
Perdechat
63330 Virlet
tel./fax. 04-73-52-31-50
