Vastenbezinningen Nederland

Laten we in deze vastentijd eens onderzoeken hoe het gesteld is met onze honger naar Gods woord. Onze geestelijke honger naar Gods woord moeten we maar eens vergelijken met onze lichamelijke honger of trek.

Bij echte lichamelijke honger nemen we volgende dingen waar. Wie honger heeft: 1. verschijnt graag daar, waar wat te eten is; 2. laat al het andere liggen of staan, en komt eten; 3. kan zelfs niet wachten, tot het eten op tafel staat; 4. kijkt niet naar wat en hoe fraai het wordt opgediend; men is met alles, zelfs de eenvoudigste kost tevreden, als deze maar de honger stilt; 5. denkt niet zozeer aan de tafelgenoten – wat wel niet helemaal volgens de etiketten is – hij denkt aan zichzelf, hoe hij zijn honger stilt. (Is men genodigd, kan men maar beter niet als een uitgehongerde wolf naar de maaltijd gaan.)

In de parabel van de zaaiman (Lc. 8, 4-15) deelt Jezus de mensen – speciaal degenen die ooit van Zijn Evangelie mochten horen – in vier groepen in. Tot de vierde groep moeten we behoren, die bestaat uit Zijn trouwe volgelingen, met een goed en edel hart, die weten te aan­vaarden, en die vrucht voortbrengen door volhar­ding. Zij hebben dus een grote ontvankelijk­heid, nemen het zaad van Gods woord en van Gods genade gretig op! Een ander passend woord hiervoor is nu juist honger, honger naar Gods woord. “Want,” zoals Onze Heer zegt, “de mens leeft niet van brood alleen, maar van ieder woord dat komt uit de mond van God.” (Mt. 4, 4) Lichamelijke honger is een teken van gezondheid.  Honger naar Gods woord getuigt voor de gezondheid van de ziel, die wil groeien, weten, verder komen. De H. Thomas van Aquino ziet “in het graag horen van Gods woord een teken, dat wij Hem liefhebben”. Is het belangrijkst!

Hoe staat het met onze honger naar Gods woord, wanneer wij deze vergelijken met de vaststellingen bij een echte honger? Hoe moeten degenen honger hebben, die nooit in de H. Schrift lezen, die met tegenzin naar de preek luisteren, haar zelfs ontvluchten? Wie honger heeft, kan zelfs niet wachten, tot het eten op tafel staat. Wat moet men dan wel denken van degenen, die regelmatig op het nippertje of te laat in de kerk komen en die daarbij in het geheel niet kunnen wachten tot de preek gedaan is? Of van hen, die op elke preek iets aan te merken hebben. Als zij echte honger hadden, zouden zij zo niet spreken. Zij zouden ook niet voortdurend de preek op anderen toepassen, maar enkel naar zichzelf kijken en op eigen belangen bedacht zijn. Dit zijn zo enige tekenen van een echte honger naar Gods woord, die we in deze vastentijd voor onszelf moeten afsmeken. Hij is iets groots en heiligs! “Zalig die hongeren, ... ze zullen worden verzadigd!” (naar Mt. 5, 6) Genadevolle Vasten!

Pater Carlo de Beer