Juni: maand van het H. Hart

Het Heilig Hart, boven, vanuit het Kruis

Uit Monstrans 120 Juni 2019

Beste vrienden en weldoeners,

De maanden mei en juni zijn altijd heel druk: communies, bedevaarten, processies,… voor onze grootste vreugde! Maar de maand juni is ook de maand van het Heilig Hart van Jezus.

Bid de litanie van het Heilig Hart. Vraag de priesters om in uw huis de Intronisatie van het Heilig Hart te doen. Kom naar de (gezongen!) Mis van de eerste vrijdag van de maand ter ere van het Heilig Hart en ga dan naar de biecht en de communie.

Tijdens zijn sterfelijk leven heeft Onze-Lieve-Heer vele gevarieerde en pittoreske ’preekstoelen’ gekozen om Zijn preken, de Woorden van het Eeuwige Leven, te verkondigen. Soms was Zijn preekstoel de boot van Petrus die in de zee werd geduwd; op andere momenten waren het de drukke straten van Jericho; bij een andere gelegenheid, de gouden poort van de tempel; en op nog een andere Jacob's bron. Het leek alsof bijna elke preekstoel hem behaagde totdat de dag aanbrak dat Hij Zijn laatste afscheidsrede aan de wereld zou uitspreken. Dan zou Hij niet met een gewone preekstoel tevreden zijn; dan zou Hij een preekstoel eisen, die, net als de woorden die Hij uitsprak, eeuwen lang herinnerd zou worden.

Die preekstoel heeft Hij op Zijn schouders gelegd en naar Golgotha gedragen. Die preekstoel was Zijn kruis. Maria en Johannes hielden hun oren vast wanneer de nagels de handen en voeten van Jezus doorstaken. Het kruis werd langzaam van de grond getild, Onze Zalige Heer is voor de laatste keer boven naar Zijn preekstoel gegaan - en wat een majestueuze preekstoel was het! Op zichzelf was het Kruis een preek.

Dichter bij de preekstoel stonden Zijn eigen Moeder Maria, Magdalena en Johannes. Onschuld, boetvaardigheid en priesterschap - de drie soorten zielen die voor altijd te vinden zijn onder het Kruis van Christus.

Alles is nu stil. De Schriftgeleerden en Farizeeën hielden op met hun bespottingen, de Romeinse soldaten zetten hun dobbelstenen weg. De lucht was donker en de mensen werden bang. Ze wachtten op de afscheidsrede van de Zoon van God, op Zijn laatste preek.

Hij begon te spreken, maar net als alle mensen die sterven, dacht Hij aan degenen van wie Hij het meest hield. Zijn eerste woord was een woord over Zijn vijanden: "Vader, vergeef het hen, want zij weten niet wat zij doen."

Zijn tweede woord ging over zondaars toen Hij tot de goede moordenaar sprak: "Vandaag zult gij met Mij in het paradijs zijn." En de moordenaar stierf als een dief, want hij stal het paradijs!

Zijn derde woord was tot Zijn heiligen. Het was een nieuwe opdracht: "Vrouw, ziedaar uw zoon; zoon ziedaar uw Moeder."

Naarmate de preek voortduurde, leek Hij meer de nadruk te leggen op de liefde van God voor de mens; en op dit specifieke punt dat we nu overwegen, toen Hij begon te spreken, was het geen vloek voor degenen die Hem kruisigden; het was geen smaad voor de schuwe discipelen aan de rand van de menigte; het was geen woord van haat voor de Romeinse soldaten; het was geen woord van hoop voor Maria Magdalena; het was geen woord van liefde voor Johannes; het was geen woord van afscheid aan zijn eigen moeder; het was de mens; en uit de overvloed van het Heilig Hart ontwelde de roep: "Ik heb dorst."

Hij, de Godmens, Hij die de aarde in de palm van Zijn hand houdt, Hij uit wiens vingertoppen planeten en werelden ontstaan zijn, Hij die de sterren in hun banen gooide, en bollen in de ruimte - vraagt nu aan de mens, een werkstuk van Zijn eigen hand, om Hem te helpen. Hij vraagt de mens om iets te drinken. Geen aards water - dat is niet wat Hij wil - maar een drank van liefde: 'Ik dorst naar liefde.'

Liefde zoals onze Heer het begrijpt, wordt gesymboliseerd door het Kruis met Zijn armen uitgestrekt zelfs tot in het oneindige om de hele mensheid binnen Zijn greep te omhelzen. Zolang we een lichaam hebben, kan liefde nooit iets anders betekenen dan opoffering. Dat is waarom we spreken van "pijlen" en "pijlen" van liefde - iets dat verwondt.

Vanwege de zonde sterft Christus opnieuw; want zoals Paulus ons eraan herinnert, zo vaak als wij zondigen, "kruisigen wij opnieuw de Zoon van God." De wonden zijn nog steeds open. Het Hart van Jezus is nog steeds open. Open om ons Zijn genaden te schenken en open voor ons om ons in Zijn Hart te verbergen.

Vandaag lijkt de wereld gek: crisis in de Kerk, euthanasie, bespottingen van God. Religie en de Heilige Kerk hebben klappen gekregen van revolutionairen en er zijn niet veel overblijfselen over. Ons arme land, ziet er helaas uit als het oude Rome: het is bedekt met heilige ruïnes of gesloten kerken. En, zoals de Romeinse Horatius over zijn tijd vertelde: "Er is geen hoop op vergiffenis totdat we deze ruïnes hebben heropgebouwd". Zo zal u in deze Monstrans lezen hoe de Heilig-Hartbasiliek in Parijs een voorbeeld van heropbouwen van ruïnes is! Nog niet zo lang geleden!

Heilig Hart van Jezus, wij vertrouwen op U!

Heilig Hart van Jezus, maak onze harten gelijk Uw Hart!

Eerwaarde Heer Louis Bochkoltz