Een mooi mysterie

De geschiedenis van de Priesterbroederschap is zoals de geschiedenis van de katholieke Kerk, een mooie geschiedenis.

Beide breiden zich uit ondanks tegenstellingen en twijfels.  De Priesterbroederschap is op een discrete manier maar op een uitzonderlijke manier gegroeid en, verkondigd op de dag van vandaag het Evangelie over gans de wereld.

Stichting

Gehoor gevend aan herhaalde aanvragen van geïnteresseerde jonge mannen om een traditionele priester te volgen, stichtte Mgr. Lefebvre de Priesterbroederschap St – Pius X op  november 1970. Hij was dan 65 jaar. Hij had tevoren de katholieke Kerk gediend als apostolisch Afgevaardigde in franstalig Afrika, vervolgens als aartsbisschop in Dakar en algemeen Overste van de Pères du St – Esprit, een katholieke missionaire congregatie.

Elf jonge mannen begonnen onder leiding van Mgr. Lefebvre hun studies aan het nieuw seminarie van Ecône in Zwitserland. De bisschop van Freiburg was ervan overtuigd dat dit nieuwe seminarie grote weldaden voor de Katholieke Kerk zou opbrengen en hij gaf weldra zijn officiële toestemming.

Het doel van deze nieuwe priestercongregatie werd evenwel slecht begrepen zelfs door de romeinse kerkelijke overheden. Velen dachten dat de oude aartsbisschop zich verzette tegen de paus vermits hij in zijn seminarie alleen maar de oude Liturgie ritus toeliet.

Mgr. Lefebvre verzekerde integendeel dat hij de Heilige Vader respecteerde en eerde, maar dat hij gewoon maar een ononderbroken katholieke traditie voortzette. Hij hield van de ritus van de tridentijnse mis. Hij wist door ondervinding dat zij zeer verdienstelijk is en zelfs van cruciaal belang in de vorming van heilige priesters. Eigenlijk was de tridentijnse ritus nooit afgeschaft, zelfs al was de nieuwe ritus de enige toegelaten.

Oppositie

 Mgr. Verzette zich ook tegen andere moderne tendensen zoals het oecumenisme dat alle godsdiensten even waardig verklaart en zaligmakend, zowel de ene als de andere religie. Hij was ook tegen de collegialiteit die erop aandringt der in de Kerk een democratische strekking komt vooral met de bisschoppenconferentie die de macht van de paus als enige hoofd van de universele Kerk zou beperken.

Verder is er ook de autonomie en de onafhankelijkheid van de bisschoppen in hun diocees. De harde oppositie van Mgr. Lefebvre in verband met deze kwesties misnoegde sommige roomse overheden die wensten dat alleen de nieuwe ritus in de moedertaal zou mogen gecelebreerd worden in een meer liberale en moderne Kerk.

In 1974 was er een apostolisch bezoek aan het Seminarie van Ecône. Telkens als de twee romeinse bezoekers (Mgr. Deschamps en Mgr. Onclin) hun opvattingen aan de seminaristen en de priesters naar voor brachten, ontstond er een groot protest. Mgr. Lefebvre achtte het zijn plicht d:e beroemde Verklaring van 21 november 1974 te publiceren.

Schorsing

Mgr Lefebvre werd weldra naar Rome geroepen en ondervraagt door drie kardinalen. Enkele weken later, de 6 mei 1975 schafte de bisschop van Freiburg de Priesterbroederschap onmiddellijk af. Verwonderd vroeg Mgr. Lefebvre zich af welke redenen er verborgen zaten achter deze drastische maatregelen. Noch Rome, noch Freiburg reageerde.

Meer nog, in 1976 werd mgr. Lefebvre ontslagen “ab ordinum collatione”, dit wil zeggen dat hij geen diakens noch priesters mocht wijden. Later werd hij zelfs ontslagen “a divinis” zo mocht hij zelfs geen gewijde functies meer vervullen zelfs was het hem daardoor verboden noch de H. Mis op te dragen.

In de war gebracht door deze plotse afschaffing en het onverstaanbaar stilzwijgen besloot mgr. Dat hij zijn functie as rector van het seminarie in Ecône moest blijven vervullen. Het Canonieke Recht bepaalt dat geen enkele afschaffing of suspensie geldig is indien een officieel verzoek zonder resultaat blijft en wat nog erger is zonder antwoord blijft. In die zomer wijdde hij priesters zoals gewoonlijk. Terzelvertijd ging hij met zijn priesters naar Rome, een teken van goede wil.

Wijding van Bisschoppen

Ondanks haar schijnbare afschaffing ontwikkelde de Priesterbroederschap zich zeer snel. Er werden nieuwe seminaries geopend in Duitsland, in de Verenigde Staten, in Argentinië en Australië. Zonder ophouden groeide het aantal religieuzen, kloosterzusters, leden van de Derde Orde, zodanig dat de Priesterbroederschap in 1987 haar apostolaat als Fraterniteit had verspreid had over al de wereldcontinenten. Na herhaalde, maar vruchteloze pogingen om met Rome in contact te komen, besloot Mgr. Lefebvre in 1988 vier nieuwe bisschoppen te wijden om de Priesterbroederschap en zijn gelovigen te dienen. Als antwoord daarop gaf de paus een officieel document uit de Mgr. Lefebvre en de vier andere bisschoppen excommuniceerden. Dit bedroefde hem ten zeerste, maar hij was overtuigd dat hij in eer en geweten niet anders kon handelen. Hij was verantwoordelijk om het voortbestaan van de Priesterbroederschap en zijn wereldverspreid apostolaat te blijven bevestigen. Mgr. Lefebvre stierf drie jaar later op 25 maart 1991.

De huidige toestand

De Priesterbroederschap zet haar apostolaat verder na het overlijden van haar stichter. In 1994 werd Mgr. Bernard Fellay tot algemene Overste verkozen. Gedurende het jubileum jaar 2000 leidde hij al zijn priesters, religieuzen en seminaristen in bedevaart naar Rome. Hij hoopte hierdoor zijn respect en zijn genegenheid aan de paus uit te drukken. Enige tijd later besloot paus Benedictus XVI, in 2007, de traditionele Latijnse H. Mis weer toe te laten door een motu proprio “Summorum pontificum” en in 2009 de geëxcommuniceerde vier bisschoppen op te heffen.

De dag van vandaag telt de Priesterbroederschap meer dan 650 priesters en bijna een half miljoen gelovigen, verspreid over de gehele wereld. Zij zet moedig haar apostolisch werk verder.