De apostelen zijn uitgezonden tot missie, niet tot dialoog!

Uit het boek 'Ze hebben Hem onttroond', hoofdstuk 26,  door Mgr. Marcel Lefebvre (1987)

De dialoog is geen ontdekking van het concilie, Paulus VI is er in Ecclesiam suam  de geestelijke vader van: dialoog met de wereld, dialoog met de andere godsdiensten. Wel moet worden toegegeven dat het concilie de liberale tendens ervan heeft verzwaard. Luister maar: 
“De waarheid moet gezocht worden (...) door (...) gedachtewisseling en dialoog, waardoor de mensen elkaar de gevonden of de naar hun mening gevonden waarheid meedelen om zo elkaar te helpen bij het zoeken naar de waarheid”.   

De gelovige zou dus, evenals de ongelovige, altijd op zoek moeten zijn! Toch heeft de H. Paulus die valse leraren "welke altijd maar door blijven leren en nooit tot de kennis der waarheid kunnen geraken” , uitdrukkelijk in het licht gesteld. Aan de andere kant zou de ongelovige aan de gelovige waarheidselementen kunnen verschaffen die hem ontbraken! Maar in zijn instructie van 20 december 1949 over de oecumene heeft het H. Officie die dwaling afgewezen. Sprekend over de terugkeer van de afgescheiden christenen tot de katholieke Kerk schreef het:

“Toch moet men vermijden om daarover zo te spreken dat zij gaan menen dat hun terugkeer tot de Kerk aan deze een essentieel element zal toevoegen, dat er tot nu toe aan had ontbroken”.  

Door het contact met niet-katholieken kunnen wij menselijke ervaring opdoen, maar geen nieuwe geloofspunten! Bovendien heeft het concilie de houding van de Kerk ten opzichte van de andere godsdiensten, de niet-christelijke in het bijzonder, sterk veranderd. In een onderhoud (13 september 1975) met de secretaris van Mgr. Nestor Adam, toen bisschop van Sion, was die secretaris het met mij eens: ja, er is in de opvattingen van de Kerk over het missiewerk iets veranderd. Maar hij voegde eraan toe:

“Dat was ook nodig. “Bijvoorbeeld,” zei hij tegen mij, “nu kijkt men bij de niet-christenen of bij hen die van de Kerk zijn afgescheiden, naar het goede, het positieve. Men probeert in de waarden die zij bezitten de kiemen van hun zaligheid te onderscheiden”.

Zeker, iedere dwaling heeft ware, positieve kanten. Er bestaat geen dwaling voor honderd procent, zoals ook het absolute kwaad niet bestaat. Het kwade is de ontaarding van iets goeds, de dwaling is de ontaarding van de waarheid in een persoon die toch haar natuur, zekere aangeboren eigenschappen, zekere waarheden behoudt. Maar het is zeer gevaarlijk zich te baseren op het stukje restwaarheid dat in de dwaling nog overgebleven is. Wat zou u denken van een dokter die, bij een zieke geroepen, verklaart: “O, maar hij heeft nog een beetje gezondheid, die zieke; het gaat er nog zo slecht niet mee!” Al wijst u de dokter ook op de ziekte (u ziet dat hij ziek is; hij moet verzorgd worden, anders gaat hij dood), hij zal u antwoorden: “O, eigenlijk gaat het niet zo slecht met hem. Trouwens, mijn methode is, niet te kijken naar de kwaal van mijn patiënten, dat is maar negatief, maar naar het restant aan gezondheid dat ze nog hebben”. Ik zeg: laat dan de zieken maar een natuurlijke dood sterven! Het resultaat is dat de niet-katholieken of niet-christenen, als men hun zegt: “alles wel beschouwd hebt u een oprecht geweten, u hebt de middelen om uw zaligheid te bereiken”, zullen gaan geloven dat ze niet ziek zijn. En hoe kan men hen dan nog bekeren?  Nu, dat is nooit de opvatting van de Kerk geweest. Integendeel, de ware missiegeest heeft er altijd toe aangespoord om de zieken zonder omwegen te wijzen op hun wonden. Zo kon men hun de geneesmiddelen toedienen die ze nodig hadden, en hen genezen. Met niet-christenen in contact treden zonder hun te zeggen dat ze de christelijke godsdienst nodig hebben en zich alleen maar kunnen redden door Onze Heer Jezus Christus, is onmenselijk wreed. 

Dat men een persoonlijk gesprek begint met een captatio benevolentiae, een woord van lof over wat er in hun godsdienst te waarderen is, kan heel terecht zijn. Maar wie die lof gaat opvijzelen tot iets dogmatisch, vervalt in dwaling en bedriegt de zielen! De “heilswaarden van de andere godsdiensten”? Dat is ketterij! Wie zoiets tot grondslag van het missie-apostolaat maakt, wil de zielen in de dwaling vasthouden! Deze “dialoog” is in de hoogste mate missievijandig. Onze Heer heeft Zijn Apostelen niet uitgezonden om van gedachten te gaan wisselen, maar om te prediken! Maar daar die geest van liberale dialoog er sinds het concilie bij priesters en missionarissen is ingestampt, is het te begrijpen dat de Kerk van het concilie de missie-ijver, de eigenlijke bedoeling van de Kerk, helemaal heeft verloren!