Jaar van de roepingen: de Benedictijnen stellen zich voor!
Bevriende vestigingen:
- Monastery of Our Lady of Guadalupe – Silver City, USA
- Kloster vom Unbefleckten Herzen Mariens – Reichenstein, Duitsland
De monastieke roeping
“Mijn woorden zijn tot u gericht, wie gij ook zijt - gij die afstand doet van uw eigen wil om te strijden voor de ware Koning, Christus.” (Regel St. Benedictus)
Wat is een monnik?
Zoals het woord zelf al aangeeft, of zoals de Latijnse vorm 'monachus' laat zien, bevat het woord het voorvoegsel 'mono' dat één of enkelvoud betekent. Een monnik is dus iemand wiens verlangen enkelvoudig is,. De monnik verlangt slechts naar één ding in de hele wereld, en dat ene ding is God alleen.
De monniken kopten hun brieven met de Latijnse inscriptie 'Soli Deo', wat betekent 'voor God alleen' of 'alleen aan God'. Als een van de spirituele oefeningen in de eenzaamheid van hun cellen, hebben de monniken de gewoonte om prachtige brieven te schrijven 'soli Deo', voor God alleen. Aan het einde van elk jaar worden deze monastieke brieven en meditaties, in stilte geschreven in de aanwezigheid van God, in de oven gegooid waar ze als wierookrook opstijgen naar de hemel.
Dom Columba Marmion schreef dat iemand waard is naargelang wat hij zoekt of verlangt. Dus als men bijvoorbeeld geld zoekt, kan men miljoenen waard zijn... zo zou men kunnen denken. Maar geld is slechts papier en zal vergaan zoals alle papier. Wat heeft het profane anders te bieden dan vergankelijkheid? Alleen een bespotting van de rede zou kunnen denken dat rijkdom in staat is om geluk te schenken. De waarde ligt in het object van het verlangen. Als men God zoekt, is het voorwerp van uw verlangen eeuwig en oneindig.
Het verlangen van de gemiddelde mens ligt ergens tussen twee uitersten, zijn verlangens zijn gemengd en zijn vermogen om zich op het door het geloof geschetste ideaal te concentreren schommelt elk moment. Augustinus werkte hetzelfde idee uit door te zeggen: “Mijn ziel is rusteloos totdat ze rust in U, mijn God.”
De monnik is iemand die tegen deze geest in alleen naar God verlangt en alles opoffert om alleen voor God te leven. In hem bestaat er dus geen eeuwige strijd tussen God en de schepping.
Een zuiver geschenk van genade
De monastieke roeping is het bewijs van Gods oneindig genadige herordening van de menselijke wil door de werking van genade. Zoeken en verlangen naar wat eigenlijk ons eigen volmaakte en bovennatuurlijke doel is, is het product van genade. De wil wordt verlicht en vrij gemaakt om met het zuiverste streven te verlangen naar het hoogste goed dat God is. God zoeken, God alleen willen, alleen voor God willen leven, al het andere ontvluchten - dat is de monastieke roeping.
Het mysterie van monniken
De monnik is een van die gewone zielen die besloten heeft om het buitengewone leven te omarmen dat aan iedereen wordt aangeboden bij het doopsel. Maar als monnik zijn zo gewoon en normaal is, waarom zijn er dan zo weinig? Het mysterie van monniken is terug te vinden in de parabels van de evangeliën. De bekendste daarvan is de gelijkenis van de rijke jongeling. In een gesprek met Onze Lieve Heer vroeg de jongeman wat hij meer moest doen dan alleen maar de geboden vervullen. In zijn antwoord liet Onze Lieve Heer de jongeman zien waartoe de geboden eigenlijk leiden. Hij zei tegen de jongeman: “Verkoop wat je hebt, geef aan de armen, neem uw kruis op en kom, volg Mij.” In wezen presenteerde Onze Lieve Heer de monastieke roeping aan de jongeman. Maar “de jongeman ging weg, bedroefd ...”. De les van de gelijkenis laat zien dat hij grote bezittingen had en daar te zeer aan gehecht was. Ze keerden hem af van Onze Lieve Heer en trokken hem naar huis.
Materialisme versus de monastieke roeping
Het enige obstakel voor de monastieke roeping, het enige dat iemands roeping kan belemmeren is, zoals de gelijkenis laat zien, de gehechtheid aan materiële zaken. Materialisme is de vijand van roepingen. Het toelaten dat bezittingen zich tussen God en de ziel plaatsen is enkel maar een winst voor het materialisme, voor al het andere is het een ernstig verlies. Maar op moreel niveau is er ook een soort hebzuchtig materialisme dat puur spiritueel is en ervoor zorgt dat de ziel zich aan zichzelf vastklampt. Dit is egoïsme of eigenliefde. Door trots wordt de ziel verliefd op zichzelf en keert ze God de rug toe: de wil van God wordt afgewezen, samen met elke roeping tot een leven van opoffering, wat in feite een essentieel onderdeel is van de monastieke roeping. Voor de ongelukkige ziel die getroffen is door de ziekte van het materialisme, is de enige genezing de geest van opoffering: de beoefening van de geest van armoede voor materiële zaken en de beoefening van vrijgevigheid en zelfopoffering voor zichzelf.
Word ik monnik?
De psalmist schrijft: “In mijn meditatie is een vuur ontstoken.” Wanneer we de Heilige Geest aanroepen, bidden we: “...en ontsteek in hen het vuur van Uw liefde.” In het verhaal van Mozes openbaarde God Zichzelf in de vorm van het brandende braambos dat intens brandde maar de takken niet verteerde. Het is de vlam van Gods liefde voor één ziel, de mysterieuze kracht van vuur om niet alleen te verteren maar ook te fascineren, het beeld dat de Heilige Schrift het vaakst gebruikt om de kracht van het mysterie van de Goddelijke Liefde te beschrijven. Het vuur van Gods liefde voor iemands ziel, om eerst haar aandacht te trekken, dan haar te beproeven en sterk te maken als witgloeiend gesmeed staal, en haar te zuiveren als goud in een oven. Het is machtig op een manier die ieders grootste verbeelding te boven gaat, maar machtig op een manier die ontzag in de ziel opwekt en eerbiedige angst veroorzaakt. Dit beeld van vuur, in het denken over God in vurige meditatie, in de leiding van de Heilige Geest, of wanneer God Zichzelf aan ons openbaart, is het beeld van de zuiverste vlam die Zijn intense liefde voor ons is, die ons naar Zich toe trekt.
Gods roeping beantwoorden is een manier van leven
De oude monniken van de woestijn waren zich er helemaal niet van bewust dat ze een nieuwe manier van leven aan het inwijden waren. Het monastieke leven dat ze leefden was niets meer dan een steeds groeiende fascinatie voor Gods eigen leven. Gefascineerd door de kracht van Gods liefde trainden ze zichzelf om zich aan Hem over te geven en werden ze de heiligen, de vrienden van God die elke gedoopte ziel voorbestemd is te worden. Voor de monastieke roeping is het een dringende zaak om Gods roeping te beantwoorden. Maar waarom roept God de ziel op deze mysterieuze manier? Hij legde het uit aan de profeet Jeremias: “Met een eeuwigdurende liefde heb Ik u liefgehad, daarom heb Ik u tot Mij getrokken.” De monastieke roeping is het initiatief van de aantrekkingskracht van Gods eeuwige liefde voor elke individuele ziel. Het antwoord dat die ziel geeft op de liefde van God, de ziel die bereid is om goed te luisteren naar de stem van God en serieus te kijken naar zijn roeping - dat is wat de rest beslist.
De monastieke roeping en het leergezag
Ondanks de vele protestkreten van niet-kerkelijke zielen, heeft de Kerk de monastieke roeping op een voetstuk geplaatst waar iedereen het als een ideaal kan zien. De plaats die de Kerk aan de monastieke roeping geeft, is verreweg de beste manier om het belang en de universele aantrekkingskracht ervan te begrijpen. Paus Pius IX, naast niet minder dan vijftien andere pausen, prees deze waarheid: “Opgericht door zeer heilige personen die de Goddelijke Geest inspireerde voor de grotere glorie van God en het welzijn van de zielen, en bevestigd door deze Apostolische Stoel, dragen ze bij aan die bewonderenswaardige verscheidenheid die zo'n prachtige glans werpt op de Kerk. En zij vormden die uitgelezen troepen, die bataljons hulptroepen in het leger van Jezus Christus die altijd, zowel voor de burgerlijke samenleving als voor het christendom, een krachtige hulp, een versiering, een wal zijn geweest.” “Brandend van vurige liefde voor God en de mens, zijn zij een schouwspel geweest voor de wereld, de engelen en de mensen, die geen ander genot kenden dan al hun inspanningen, al hun ijver, al hun energie te gebruiken om dag en nacht te mediteren over goddelijke dingen.”
De monastieke roeping in deze tijd van crisis
De monastieke roeping is getoond als iets normaals in haar universaliteit maar buitengewoon in haar uniciteit onder de vele wegen die naar God leiden. In deze tijd van crisis zijn roepingen zeldzaam geworden omdat de middelen die God gebruikt om ze aan te trekken met kracht zijn tegengehouden door de mensen van de Kerk. Aartsbisschop Marcel Lefebvre die gekozen is als instrument van de Voorzienigheid heeft ons duidelijk herinnerd aan de waarde van monastieke roepingen:
“Zonder kloosters, zonder de voorbeelden van de contemplatieve religieuzen die toegewijd zijn aan de voortdurende lofprijzing van God, zal de Kerk de huidige crisis nooit te boven komen. Om deze crisis te overwinnen, moeten er meer kloosters komen, meer zielen die bereid zijn hun hele leven te wijden aan gebed en voorbede.” (Aartsbisschop Lefebvre)
“Op uw muren, o Jeruzalem, heb ik wachters aangesteld. De hele dag en de hele nacht lang zullen zij niet ophouden de Naam van de Heer te loven.” (Antifoon uit het Benedictijnse Breviarium)
De commissie Ecclesia Dei was erin geslaagd om de traditionele benedictijner monniken van Le Barroux te scheiden van het werk van aartsbisschop Lefebvre. Toch kon een handvol monniken de prelaat niet in geweten als schismatiek en geëxcommuniceerd beschouwen. Na de historische zomer van 1988 werd het voor deze monniken al snel onmogelijk om in het klooster van Le Barroux te blijven en tegelijkertijd de aartsbisschop te steunen. De enige keuze was om te vertrekken en alles in de handen van de Voorzienigheid te leggen.
Pater Cyprianus was een van degenen die vertrokken. Nadat hij naar Ecône was gereisd om met de aartsbisschop te spreken, waar hij een ontmoeting had met pater Thomas van Aquino, de overste van de traditionele benedictijnen in Brazilië, werd de beslissing genomen om een nieuw klooster te stichten dat trouw is aan de traditie, in het zuidwesten van de Verenigde Staten.
Het enorme werk voor de bouw van een nieuw traditioneel klooster is begonnen. Hoog in de bergen in de Gila Wilderness werken de eerste kandidaten voor het kloosterleven aan de bouw van hun eigen klooster. Een paar jonge mannen zijn gekomen om de pioniers van de stichting te zijn, en terwijl ze het werk van de bouw afwisselen met het gebed van het Goddelijk Officie, beginnen de muren op te trekken. Er is al een wachtlijst van roepingen uit de hele wereld die onmiddellijk willen komen om het contemplatieve benedictijnse kloosterleven te omarmen, maar er is geen plaats meer. Een paar koppige zielen hebben toegestemd om toch te komen en het “ruig” te maken terwijl ze in campers wonen.
De ontberingen zijn talrijk, maar de genade van God heeft deze zielen de geest van de monniken uit de Middeleeuwen gegeven, die ook hun eigen kloosters bouwden. Moge onze Eerwaarde Vader St. Benedictus in hun harten het brandende vuur van de liefde inboezemen om hun leven toe te wijden aan de heilige dienst van de Kerk, om de uitgelezen militie te zijn in de heilige oorlog tegen de machten van de duisternis.
Hier is het horarium (dagrooster) dat gebruikt wordt in het klooster van Onze Lieve Vrouw van Guadalupe:
3:00 uur Opstaan
3:30 Metten
4:30 Geestelijke lezing
5:30 Lauden
6:00 Angelus, privémis, gezamenlijk gebed in het koor
7:00 Ontbijt
7:30 Priem, Kapittel
8:00 Geestelijke lezing
9:30 Terts, H. Mis
10:30 Les, studie of handenarbeid
11:45 Sext
12:00 Angelus, Lunch
14:00 None
14:15 handenarbeid
17:30 Vespers, aanbidding
18:30 Avondeten
19:30 Completen, Angelus
20:00 Terugtrekken
Een keer per week is er een recreatie waarbij de broeders gaan wandelen in de omliggende bergen.
