Kinderen Eucharistische Kruistocht op bedevaart van Chartres naar Parijs
Met Pinksteren gingen we weer samen op bedevaart van Chartres naar Parijs. Een eeuwenoude tocht, gedragen door gebed, verbondenheid en doorzetting. Tussen duizenden pelgrims (2100 kinderen!), van jong tot oud, stapten ook onze kleinsten mee: kinderen die, met kleinere voeten maar open harten, zich aan de hand van ouders, of van hun E.K.-leiding en God op weg begaven. Samen vormden we het 'chapitre Saint- Willibrord'.
De noodzaak om deel te nemen werd duidelijk in het diepe belang van bidden en offeren, vooral in deze tijd waarin ons geloof vaak wordt uitgedaagd. De bedevaart is niet zomaar een staptocht, maar een levend gebed in beweging, een concrete manier om onze overgave aan God te tonen. Het is indrukwekkend om te zien hoe grote jeugdgroepen zich verenigen, elkaar versterken en bemoedigen in het geloof. Hun enthousiasme en toewijding zijn aanstekelijk en inspirerend, en herinneren ons eraan dat geloven niet alleen een privézaak is, maar ook een levendige gemeenschapservaring. Deze gezamenlijke offeranden en gebeden vormen een onmisbare steunpilaar voor onze eigen geloofsweg en versterken onze hoop in Gods trouw.
Het kinderkapittel vormde zo ook een eigen pelgrimsfamilie. Met zorg en structuur werd alles voorzien: maaltijden, georganiseerde rustmomenten, een aalmoezenier, biechtgelegenheid tijdens het wandelen, spel, zang en gebed. We baden samen de rozenkrans, zongen uit volle borst liederen en luisterden onderweg naar de catechismus van E.H. De Clercq. We baden voor elkaar, voor wie thuisbleef, voor wie het nodig had en voor onze intenties die soms niet eens woorden vonden. Er werd gelachen, gespeeld, gezwegen en geluisterd, en onderweg zagen we harten groeien en bloeien in geloof.
Tijdens de H. Mis, op de bivakplaatsen of onderweg in het gras, leerden de kinderen eerbied voor het heilige zonder dat het zwaar werd. De eenvoud waarmee zij zich openden voor de schoonheid van de liturgie, het voorbeeld dat zij namen aan de grote jeugdgroepen rondom, en de natuurlijke wijze waarop zij zich sterkten in het geloof, het raakte de leiding. Hier, tussen de Franse velden, zongen ze (tot de stemmen het begaven), speelden ze (om de Brusselaars te laten zien dat wij kunnen ‘zakdoek leggen’ met een liedje), baden ze, en begonnen ze diep te begrijpen wat het betekent om bij de heilige Kerk van Christus te horen.
In de kinderen zien we een eenvoud en openheid die ons herinnert aan de ware weg naar heiligheid. Zoals Jezus zelf zei: “…Zo gij u niet bekeert en als kinderen wordt, zult gij het rijk der hemelen niet binnengaan.” Onze kinderen, soms met vermoeide voeten maar een blij gemoed, droegen hun intenties en hun liefde voor God zichtbaar en tastbaar door de velden naar Parijs.
We zagen verbondenheid in de vriendschappen die groeiden, de handen die elkaar vonden om door te zetten, de vreugde bij het aankomen op de bivakplaatsen en het opnieuw zien van onze volwassenen. We hebben verbroederd met de Duitse kinderen en hen onze E.K.-strijdkreet geleerd ('Bid, communiceer, offer je op, wees apostel!'), samen gezongen tot onze stemmen verdwenen, en gelachen ondanks de vermoeidheid. Want God wandelt mee in elke stap, in elke misstap, in elke glimlach en in elk lied.
Deze bedevaart liet zien dat kinderen niet aan de zijlijn staan van het geloof, maar er middenin thuishoren. Hun pure vreugde, hun eenvoudige overgave en hun zuiver hart tillen ons op, zonder veel woorden, maar met grote kracht. Daarom deze uitnodiging, recht uit het hart: neem uw kinderen nu al mee op bedevaart. Niet pas wanneer ze 'oud genoeg' zijn, maar juist nu, in hun kleinheid en openheid. Want zij zijn geen last op de weg, zij zijn een genade onderweg. In hun stappen horen we de echo van Christus’ woorden: “Laat de kinderen tot Mij komen.”
Een leidster van de Eucharistische Kruistocht
