Mgr. Strickland: Het is duidelijk: Mgr. Lefebvre is een apostel en de FSSPX niet buiten de Kerk

---

Dierbare broeders en zusters in Christus,

In deze tijd van het jaar, terwijl we wachten op Onze-Lieve-Heer, wil ik onze aandacht even vestigen op de heilige Jozef, een stille maar zeer belangrijke persoon in de komst van Onze Heer. 

We kennen de heilige Jozef als timmerman omdat de heilige Mattheus en de heilige Marcus de Griekse term Tekton gebruikten om zijn werk te beschrijven, wat een veel voorkomende term is voor een arbeider in hout, een bouwer, een "schrijnwerker" - iemand wiens houtbewerkingsvaardigheden het "samenvoegen" van stukken hout omvatten. De Latijnse kerkvaders interpreteerden dit woord als 'timmerman'.

Het woord "schrijnwerker" is een toepasselijk woord voor St. Jozef, omdat hij op zoveel manieren geroepen was om een bouwer van trappen te zijn om hemel en aarde te "verbinden. De Heilige Maagd Maria werd geroepen om de Moeder van God te zijn, en de heilige Jozef bouwde ‘een trap’ door haar het huwelijk en een huis aan te bieden waar het Christuskind op aarde kon leven. 

Als we denken aan trappen en dingen die hemel en aarde 'verbinden', denken we natuurlijk aan de Kerk van Christus, want als katholieken staan we op een trap, of een brug, gebouwd door Christus die de aarde met de hemel verbindt. De treden op deze trap zijn de sacramenten die de afgrond overbruggen die de Schepper van het geschapene scheidt, en de Geloofsschat is het raamwerk. Zolang we veilig op deze trap staan, kunnen we, net als Maria die het kind Christus vasthoudt, in het gezicht van God kijken. Want in Zijn Kerk ontmoet Christus ons werkelijk op aarde, zoals Hij in Zijn Kerk werkelijk aanwezig is. De sacramenten zijn werkzame tekenen, want ze brengen werkelijk op aarde (en verbinden) wat ze symboliseren. Om dit te laten gebeuren, zoals we weten, moet het correct worden "gesymboliseerd" (de trap moet van de juiste materialen zijn gemaakt), zowel in "vorm" als in "materie". Als een van beide wordt veranderd, de vorm (de gesproken woorden) of de materie (het fysieke deel van het sacrament), dan wordt de geldigheid vernietigd. Daarom is elke plank van deze trap een integraal onderdeel van het geheel.

Deze trap, of brug, die de aarde met de hemel verbindt, heeft altijd standvastig standgehouden, ondanks voortdurende aanvallen van buitenaf in de geschiedenis van de Kerk. We zien nu echter aanvallen die afkomstig zijn van binnenuit de Kerk zelf, en afkomstig van degenen die beweren de autoriteit te hebben om deze oorlog te voeren. Wat er nu gebeurt, is het hoogtepunt van wat de gevallenen systematisch, met duivelse bedoelingen, hebben gepland en wat door vele heiligen in de geschiedenis van de Kerk is geprofeteerd. De planken van deze trap werden echter door Christus Zelf gegeven, en alle vervangende materialen [vernieuwingen in de Kerk] die op hun plaats worden gezet, zullen niet het gewicht dragen van wat ons is gegeven. Daarom is het voor mij, als bisschop, van groot belang dat de gelovigen de ware trap niet uit het oog verliezen en zich vervolgens op een trap bevinden die is gebouwd van vervangende materialen, zich afvragend waarom hun Kerk zo leeg lijkt. Christus zal altijd aanwezig zijn in Zijn Kerk, staande op de trap die Hij heeft gebouwd, maar we moeten er zeker van zijn dat we daar ook staan, en dat we niet zijn belaagd door de "aap van de Kerk" [de duivel], zoals aartsbisschop Fulton Sheen het treffend noemde.

Als bisschop heb ik beloofd – koste wat het kost – standvastig te blijven op de ware trap die door Christus is gegeven en het raamwerk die de Geloofsschat is te beschermen tegen allen die zouden proberen de planken los te wrikken. Ik ben geroepen eraan te herinneren dat het kostbare bloed van Christus deze trap markeert, en dat hij ook bevlekt is door het bloed van martelaren, en dat ik ook bereid moet zijn mijn bloed te vergieten om hem te beschermen. Om Christus voor ons te laten sterven, was het nodig dat Hij mens werd en zich overgaf aan de gruweldaad van de dood, terwijl Hij de sleutel van het leven vasthield. Dit vergde een ongeëvenaarde wil – er was de Wil van God voor nodig. En dat is waar Hij ieder van ons oproept – om volledig in de Wil van God te wandelen.

Wanneer begon de poging tot vernietiging van deze trap?

Velen wijzen Vaticanum II aan als de boosdoener. Ik ben geboren in oktober 1958, hetzelfde jaar en dezelfde maand dat paus Johannes XXIII werd gekozen op de stoel van Sint Pieter als Pontifex Maximus (Opperste Paus), wat ‘grote bruggenbouwer’ betekent. Ik noem dit omdat dit jaar heel vaak wordt benadrukt als het begin van de onrust in de kerk, die we momenteel op talloze manieren zien overkoken. Het is waar dat zijn pontificaat en zijn besluit om het Tweede Vaticaans Concilie bijeen te roepen een cruciaal moment in de kerkgeschiedenis was. Op 11 oktober 1962 opende paus Johannes XXIII het Tweede Vaticaans Concilie; hij stierf echter in juni 1963 en Paul VI, zijn opvolger, nam zijn plaats in. De vierde en laatste zitting van de Raad eindigde in december 1965.

Was dit het begin? Het lijkt erop dat er een systematische poging is gedaan om te slopen wat vóór Vaticanum II als "onhervormbaar" werd beschouwd. En toch, hoe hebben de verantwoordelijken geprobeerd te vernietigen wat eeuwig is? Ze hebben dit gedaan door te proberen wat van de hemel was te beperken tot een aardse definitie, en dit wordt het meest effectief gedaan door te proberen door mensen gemaakte materialen in de plaats te stellen van wat uit de hemel werd gegeven. Maar als het ene uiteinde op aarde rust en het andere in de hemel, zoals de Kerk, dan kan de mens het niet vernietigen. Wat hij echter wel kan doen, is de waarheid verduisteren door de "aap van de Kerk" [de duivel en zijn principes] in de plaats te stellen.

Er kan geen twijfel over bestaan dat er na Vaticanum II veel is veranderd. Er kwam een nieuwe nadruk op het feit dat de Kerk met de 'wereld' diende te wandelen, en dit opende definitief de deur voor theologische opvattingen die de identiteit van de Kerk in gevaar brachten. Ideeën als oecumene brachten ‘de trap’ in gevaar, want Christus heeft nooit gezegd dat Zijn Kerk een deel van de wereld zou moeten zijn; in feite zei Hij het tegenovergestelde.

Met Vaticanum II begon een gerichte beweging de Kerk aan te moedigen om een "dialoog" aan te gaan met andere denominaties. Toch moet ik vragen: "Wat was er om over te praten?" Christus heeft ons Zijn Kerk gegeven. Het is nu duidelijk dat het de logische voortzetting is geweest van wat er uit Vaticanum II voortkwam, dat we nu op het punt zijn aangekomen waarop de Heilige Vader een uitspraak kan doen als: "Alle religies zijn wegen naar God", en de meerderheid van de bisschoppen en kardinalen knikt alleen maar, zonder een woord te zeggen.

En toch weten ze – ze kunnen niet anders dan weten – dat ze de trap verlaten die ze beloofd hebben te beschermen. Wat paus Bonifatius VIII in zijn bul Unam Sanctam (1302) onfeilbaar leerde, staat op die trap: "Wij zijn op grond van ons geloof gedwongen te geloven en vol te houden dat er maar één katholieke Kerk is, en die ene apostolische. Dit geloven en belijden wij zonder voorbehoud. Buiten deze kerk is er geen redding en geen vergeving van zonden. Zo verkondigt de echtgenoot in het Klaaglied: “Eén is mijn duif: mijn volmaakte is slechts één. Zij is de enige van haar moeder, de uitverkorene van haar die haar gebaard heeft.” (Hooglied 6,8). Deze ene uitverkorene is het ene Mystieke Lichaam [de Kerk], waarvan het hoofd Christus is, en het hoofd van Christus is God. In haar is er “één Heer, één geloof, één doop”(Ef. 4,5). Want ten tijde van de zondvloed bestond er maar één ark, het beeld van de ene Kerk.

Er staan veel goddelijk geïnspireerde woorden op de trap die ons zonder uitzondering zouden leiden tot de conclusie: "Nee, alle religies zijn GEEN paden naar God." Want, zoals paus Benedictus XV in zijn pauselijke encycliek Ad Beatissimi (1914) verklaarde, woorden die ook op deze trap staan: "Dat is de aard van het katholicisme dat het niet meer of minder toelaat, maar als geheel moet worden beschouwd of als geheel moet worden verworpen.” “Dit is het katholieke geloof, dat, tenzij een mens trouw en vast gelooft, hij kan niet gered worden.” (Geloofsbelijdenis van Athanasius). Het is niet nodig om aan de belijdenis van het katholicisme enige kwalificerende termen toe te voegen: het is voldoende voor iedereen om te verkondigen: “Christen is mijn naam en katholiek mijn achternaam”, laat hij alleen proberen in werkelijkheid te zijn wat hij zichzelf noemt.

De katholieke kerk heeft ALTIJD het valse geloof, dat alle religies goed en "van God" zijn, veroordeeld. Dit is de valse leer van religieuze onverschilligheid, en het is een plank die nooit op deze heilige trap mag worden geplaatst. Sinds Vaticanum II hebben mannen van de Kerk geprobeerd hemelse materialen te vervangen door door mensen gemaakte materialen omdat zij dachten dat de oorspronkelijke materialen "verouderd" waren. Wat de hemel heeft gebouwd, raakt echter nooit achterhaald.

Veel van wat uit het Tweede Concilie voortkwam, vertegenwoordigde een beweging van de katholieke kerk naar de conciliaire kerk. Wat vooral tragisch is, is dat het waarschijnlijk op dit punt was dat we de focus verloren om de wereld tot Christus te brengen.

Niets was echter zo schadelijk voor de trap als de veranderingen die plaatsvonden in het Heilig Misoffer. Het lijkt er nu op dat een groot deel van de Kerk net zoals heilige Maria Magdalena, toen ze het lege graf kwam, vraagt: "Waar hebben ze Hem neergelegd?" De veranderingen die de Kerk sinds Vaticanum II heeft gezien in het Heilig Misoffer hebben velen onbewust gemaakt van waar Cristush is en van Zijn liefdevolle offer voor de hele mensheid, aangezien het geloof in de Werkelijke Aanwezigheid aanzienlijk is gedaald.

De oude mis werd in 1970 onderdrukt en veel katholieken verlieten de kerk, omdat paus Paulus VI iedereen, die de oude mis liefhad en de trouw hield, beschuldigde van opstandigheid tegen het concilie. Als ik nadenk over de veranderingen die in de Mis plaatsvonden als gevolg van Vaticanum II, denk ik aan aartsbisschop Marcel Lefebvre. Aartsbisschop Lefebvre, die de Priesterbroederschap Sint Pius X (de FSSPX) oprichtte, een traditionalistische priesterlijke vereniging, werd in de jaren 1970 en 1980 bestempeld als ongehoorzaam, een rebel en zelfs schismatiek omdat hij weigerde de Nieuwe Mis te vieren. Lefebvre was echter van mening dat de Kerk een diepe "geloofscrisis" doormaakte als gevolg van de infiltratie van modernisme en liberalisme. Hij voelde dat er een actieve poging werd gedaan om de planken van de trap los te wrikken en ze te vervangen door planken van de wereld. Hij wijdde vier "traditiegerichte" bisschoppen zonder pauselijke goedkeuring (hoewel hij jarenlang herhaaldelijk om goedkeuring had gevraagd nadat hem eerder was verteld dat goedkeuring zou worden verleend) omdat hij vond dat zonder bisschoppen die de traditionele leer en de Tridentijnse Latijnse Mis hooghielden, de continuïteit van de traditie van de Kerk in gevaar zou komen. En dus zorgde hij ervoor dat de trap [tussen hemel en aarde door de sacramenten] intact bleef.

In 1976, toen Lefebvre op het punt stond 13 priesters in de Priesterbroederschap te wijden, schreef aartsbisschop Giovanni Benelli van het Vaticaanse ministerie van Buitenlandse Zaken hem een brief waarin hij trouw eiste aan de conciliaire kerk, en aartsbisschop Lefebvre antwoordde: "Wat is die kerk? Ik ken geen conciliaire kerk. Ik ben katholiek!"

Ikzelf, die op het seminarie heb gezeten in een tijd dat er nog niet eens Latijn werd onderwezen, en heb altijd als priester en bisschop de Novus Ordo (Nieuwe Mis) gevierd. Ik ben nu op reis om deze kwestie te begrijpen. Ik zou er bij ons allemaal op willen aandringen om te erkennen, zoals ik ben gaan erkennen, dat de problemen met de Heilige Mis begonnen vanwege een poging om de aandacht af te leiden van Jezus Christus en Zijn offer, dat de Heilige Mis IS.

Ik geloof dat we er allemaal naar moeten streven om in de eenentwintigste eeuw christenen van de eerste eeuw te zijn, en dit is vooral belangrijk op het gebied van de Heilige Mis. De dageraad van de Kerk omvatte de viering van de Heilige Mis, het Laatste Avondmaal, het tegenwoordig stellen van Christus' offer van Zichzelf voor eens en voor altijd. Verslagen zoals die van de heilige Justinus de Martelaar bieden ons zeer vroege beschrijvingen van wat er tijdens de Heilige Mis gebeurde, en het mooie van deze verslagen is dat ze zo dicht bij het offer liggen dat de Mis herdenkt. We moeten onze focus op Jezus Christus houden zoals de vroegste christenen deden, zodat de tijdelijke afstand tot Zijn Offer in het niet valt, omdat we ons richten op dezelfde Gekruisigde en Verrezen Heer als de vroege christenen.

Het lijdt geen twijfel dat er met de Nieuwe Mis een verminderde focus op Jezus Christus is geweest. Ook wij zijn getuige geweest van een drastische verwaarlozing van de Werkelijke Aanwezigheid van Jezus Christus, die in veel gevallen sinds Vaticanum II tot het niveau van godslastering stijgt. Toen de liturgie haar focus verlegde naar de mensen en weg van Jezus Christus, opende het de deur naar extreme verwaarlozing van Zijn Heilige Aanwezigheid.

Het is interessant dat hoewel de Novus Ordo meestal wordt gevierd in de volkstaal, de gemeenschappelijke taal van het land waar het wordt gevierd, terwijl de traditionele mis in het Latijn wordt gevierd en eigenlijk de normatieve taal van de Novus Ordo ook Latijn is. Hoewel er toestemming werd gegeven om de Mis om pastorale redenen in de plaatselijke volkstaal te vieren, werd er altijd van uitgegaan dat de Mis in het Latijn zou worden gevierd, en paus Benedictus XVI drong aan op de herinvoering van het Latijn in de Novus Ordo.

Bij de introductie van de Novus Ordo werden veel communiebanken verwijderd. De communiebank hielp ons echter om het onderscheid te behouden tussen het priesterkoor (waar het altaar is en dat de hemel voorstelt, waar onze trap naartoe leidt) en de rest van de kerk (die de aarde vertegenwoordigt en waar onze trap begint). In de traditionele Latijnse mis knielen communicanten aan de communiebank (de poort naar de hemel) en ontvangen de H. Eucharistie op hun tong.

Hoewel er veel heilige en mooie Novus Ordo-missen worden gevierd, is het een feit dat de Nieuwe Mis een breuk betekende in eeuwen van liturgische continuïteit. En daarmee is er een enorme afname gekomen in het bijwonen van de mis, roepingen en het geloof in de kern van de katholieke leerstellingen. Paus Benedictus XVI heeft deze zorgen weggenomen met zijn motu proprio Summorum Pontificum uit 2007,  waarin hij de toegang tot de traditionele Latijnse mis uitbreidde. In zijn motu proprio Traditionis Custodes uit 2021 beperkte paus Franciscus de toegang tot de traditionele Latijnse mis echter opnieuw ernstig. Maar laten we deze woorden lezen van Paus Pius V in zijn Apostolische Constitutie Quo Primum uit 1570 met betrekking tot de traditionele Latijnse mis:

“Bovendien verlenen en erkennen Wij krachtens Ons Apostolisch gezag, voor altijd dat, voor het zingen of lezen van de Mis in welke kerk dan ook, dit missaal absoluut moet worden gevolgd, zonder enige gewetensbezwaren of angst voor enige straf, oordeel of afkeuring, en vrij en wettig mag worden gebruikt. Noch zijn oversten, bestuurders, kanunniken, aalmoezeniers en andere seculiere priesters, of religieuzen, van welke titel dan ook, verplicht de Mis te vieren op een andere manier dan door Ons bevolen. Wij verklaren en verordenen eveneens dat niemand, wie dan ook, dit kan missaal wijzigen, en dat dit huidige document niet kan worden herroepen of gewijzigd, maar altijd geldig blijft en zijn volle kracht behoudt, niettegenstaande de eerdere constituties en decreten van de Heilige Stoel, evenals alle algemene of bijzondere constituties of edicten van provinciale of synodale concilies,  en niettegenstaande de praktijk en gewoonte van de voornoemde kerken, vastgesteld door een lang en onheuglijk voorschrift ....”

De woorden die aartsbisschop Lefebvre sprak bij de wijding van 13 priesters in 1976 zijn woorden die we ter harte moeten nemen. Hij verklaarde: "Want als de H. Kerk door de eeuwen heen deze kostbare schat van de Heilige Mis heeft willen bewaren en de ritus door de heilige Pius V heilig werd verklaard, dan is dat niet zonder doel geweest. Het is omdat deze Mis ons hele geloof bevat, het hele katholieke geloof: geloof in de Allerheiligste Drie-eenheid, geloof in de goddelijkheid van onze Heer Jezus Christus, geloof in de verlossing van onze Heer Jezus Christus, geloof in het Bloed van onze Heer Jezus Christus dat vloeide voor de verlossing van onze zonden, geloof in bovennatuurlijke genade, die tot ons komt van het Heilig Misoffer, die tot ons komt van het Kruis, die tot ons komt door alle Sacramenten. Dit is wat wij geloven. Dit is wat wij geloven in het opdragen van het Heilig Misoffer aller tijden. Het is een les van het geloof en tegelijkertijd een bron van ons geloof, onmisbaar voor ons in deze tijd waarin ons geloof van alle kanten wordt aangevallen. We hebben deze ware Mis nodig, deze Mis aller tijden, dit offer van onze Heer Jezus Christus om onze zielen werkelijk te vervullen met de Heilige Geest en met de kracht van onze Heer Jezus Christus."

Paus Benedictus XVI zei: "Wat eerdere generaties als heilig beschouwden, blijft ook voor ons heilig en groots, en het kan niet ineens volledig verboden of zelfs als schadelijk worden beschouwd. Het betaamt ons allen om de rijkdommen te bewaren die zich hebben ontwikkeld in het geloof en het gebed van de Kerk.”

Ik denk dat het ook belangrijk is om hier duidelijk te stellen dat de FSSPX niet buiten de katholieke kerk staaten dat ze, hoewel ze canoniek onregelmatig is, niet schismatiek is. Bisschop Athanasius Schneider heeft uitgebreid onderzoek gedaan naar de FSSPX en als gevolg daarvan heeft hij een duidelijke en consistente verdediging van de Priesterbroederschap gegeven. Hij heeft verklaard dat katholieken zonder zorgen FSSPX-missen mogen bijwonen en sacramenten mogen ontvangen van de geestelijkheid. Hoewel hij de "onregelmatige canonieke situatie" van de FSSPX erkent, stelt hij dat dit niet gelijk staat aan buiten de kerk staan, en hij heeft de FSSPX geprezen voor het handhaven van het traditionele katholieke geloof en de liturgie. Bisschop Schneider heeft ook opgeroepen tot hun volledige canonieke erkenning door het Vaticaan, waarbij hij beweert dat de FSSPX vasthoudt aan de traditionele katholieke leer en sacramenten zoals die eeuwenlang vóór Vaticanum II werden beoefend.

Tot slot wil ik een beroemde verklaring citeren die aartsbisschop Lefebvre in 1974 heeft afgelegd. Het is duidelijk dat aartsbisschop Lefebvre het pad van een apostel bewandelde en ertoe werd gebracht een veilige plaats te stichten, een toevluchtsoord, waar de Mis van de eeuwen in zijn zuivere vorm kon worden gevonden, een plaats waar de geloofsschat zou worden beschermd en de trap intact zou blijven, zelfs terwijl de aap van de Kerk [de duivel en zijn handlangers] planken aftrok en alles wat kostbaar is weggooide. Hier is de verklaring van aartsbisschop Lefebvre:

Wij zijn met heel ons hart, met heel onze ziel gehecht aan het katholieke Rome, behoedster van het katholieke geloof en van de Tradities die noodzakelijk zijn voor het behoud van dit geloof, aan het eeuwige Rome, meesteres van wijsheid en van waarheid.

Daarentegen weigeren wij en hebben altijd geweigerd het Rome te volgen van de neomodernistische en neoprotestantse tendens die zich duidelijk heeft geopenbaard in het Tweede Vaticaans Concilie en na het Concilie in alle hervormingen die er uit zijn voortgekomen.

Al deze hervormingen hebben immers bijgedragen en dragen nog bij tot de afbraak van de Kerk, tot de ondergang van het priesterschap, tot de vernietiging van het offer en van de sacramenten, tot de verdwijning van het religieuze leven, tot een naturalistisch en teilhardisch onderwijs in de universiteiten en de seminaries en in de catechese, onderwijs dat is voortgekomen uit het liberalisme en het protestantisme en reeds ettelijke keren door het hoogste leergezag van de Kerk plechtig veroordeeld is.

Geen enkele autoriteit, zelfs niet de hoogste in de hiërarchie, kan ons dwingen ons katholieke geloof, zoals het gedurende negentien eeuwen duidelijk tot uitdrukking is gebracht en verkondigd door het leergezag van de Kerk, op te geven of te verminderen.

“Als het zou gebeuren”, zegt St. Paulus, “dat wijzelf of een engel uit de hemel u iets anders leert dan dat ik u heb onderwezen, hij zij veroordeeld” (Gal. 1, 8). 

Herhaalt de Heilige Vader ons dat vandaag niet? En als er een zekere tegenspraak tot uiting komt in zijn woorden en daden evenals in de daden van de Romeinse Curie, dan kiezen wij dat wat altijd is geleerd en houden wij ons doof voor de afbrekende nieuwigheden van de Kerk.

Men kan de “lex orandi” (van de liturgie) niet grondig wijzigen, zonder daarmee de “lex credendi” te veranderen. Bij nieuwe mis behoort nieuwe catechismus, nieuw priesterschap, nieuwe seminaries, nieuwe universiteiten, charismatische, pinksterbeweging-Kerk, alle dingen die tegenovergesteld zijn aan de orthodoxie en aan het leergezag van altijd.

Deze aan liberalisme en modernisme ontsproten Hervorming is geheel en al vergiftigd; zij komt voort uit ketterij en leidt tot ketterij, zelfs al zijn niet al haar werken formeel ketters. Het is daarom voor een bewuste, trouwe katholiek onmogelijk om die Hervorming aan te nemen en er zich op welke manier dan ook aan te onderwerpen. 

De enige houding van trouw aan de Kerk en de katholieke leer – met het oog op ons zielenheil – is de categorische afwijzing van de Hervorming. 

Daarom zetten wij zonder enige opstandigheid, bitterheid of wrok ons werk van priesteropleiding voort onder het gesternte van het leergezag van altijd, ervan overtuigd dat we geen grotere dienst dan dat kunnen bewijzen aan de Heilige Katholieke Kerk, aan de Heilige Vader en aan de toekomstige generaties.

Daarom houden wij vast aan alles wat in het geloof, de zeden, de eredienst, het catechismusonderricht, de priesteropleiding, de kerkelijke instellingen, door de Kerk van altijd geloofd en gepraktiseerd is en gecodificeerd in de boeken die zijn verschenen voor de modernistische invloed van het Concilie; in de verwachting dat het ware licht van de Traditie de nevelen verdrijft die de hemel van het eeuwige Rome verduisteren.

Wij zijn overtuigd door dit te doen, met Gods genade, de hulp van de Maagd Maria, de H. Jozef, de H. Pius X, trouw te blijven aan de Rooms Katholieke Kerk, aan alle opvolgers van Petrus, en zo de “fideles dispensatores mysteriorum Domini Nostri Jesu Christi in Spiritu Sancto” te zijn. Amen.

Mgr. Lefebvre schreef dit niet in een geest van rebellie, maar eerder als een strijdkreet voor al diegenen die willen vechten voor Christus de Koning. Ik bied deze zelfde verklaring aan, evenals mijn strijdkreet om voor Hem te strijden.

Als ik deze brief afsluit, doe ik dat met een hernieuwde focus op Jezus Christus. De Kerk is van Hem, de Mis is van Hem, Hij heeft Zich eens en voor altijd aan de Vader aangeboden voor het heil van onze zielen. Laten we ons verzetten tegen elke verdere poging om onze aandacht op Hem te verminderen en in plaats daarvan de hele Kerk – gewijde, religieuzen en leken – ertoe brengen Hem dieper te leren kennen "in het breken van het brood". Verkondig aan de wereld dat Jezus Christus Redder en Heer van allen is!

En aan mijn collega-bisschoppen citeer ik de woorden van de heilige paus Johannes Paulus II: "We moeten de waarheid ten koste van alles verdedigen, zelfs als we weer tot slechts twaalf worden teruggebracht."

Moge de Almachtige God u zegenen en moge onze Heilige en Onbevlekte Moeder u beschermen en u altijd leiden naar haar Goddelijke Zoon, onze Heer Jezus Christus.

Bisschop Joseph E. Strickland

Emeritus-bisschop

(Bronnen: FSSPXnews / Lifesitenews / “Bishop Strickland’s Substack” - afbeelding: complicitclergy.com)