Preek van de Generaaloverste bij de bedevaart in Fulda (D)

In de naam van de Vader en van de Zoon en van de Heilige Geest. Amen.

Beste medebroeders, 
beste gelovigen, 

Aan het einde van een pelgrimstocht vragen we ons altijd af wat we kunnen veranderen als we thuiskomen en in ons dagelijks leven. Als we de moeite hebben genomen om deel te nemen aan deze twee dagen van gebed en boetedoening, is dat omdat we iets in ons leven willen verbeteren.

Maar wat te doen?

Onze Heer geeft ons een idee. Aan het einde van zijn Bergrede zei hij iets dat op dit moment op ons van toepassing is: "Wie mijn leer hoort en in praktijk brengt, is als een wijze man die zijn huis op de rots bouwt. Zelfs als de regen valt, de wind waait en de rivieren buiten hun oevers treden, blijft dit huis altijd staan. Integendeel, hij die naar mijn woord luistert en het niet in praktijk brengt, is als een dwaas die zijn huis op zand bouwt."

Wat bedoelt onze Heer daarmee?

Laten we eerst en vooral niet vergeten dat we bij thuiskomst dezelfde moeilijkheden zullen tegenkomen die we voor de bedevaart hadden.

De winden die onze Heer Jezus in Zijn Woord noemt, vertegenwoordigen die subtielere bekoringen die niet gezien of waargenomen kunnen worden: het zijn de bekoringen die ons het gemakkelijkst verrassen, zoals onstandvastigheid en ontmoediging.

De overstromende rivieren staan voor de meest gewelddadige en daardoor meest duidelijk herkenbare bekoringen, zoals onreinheid en woede.

De regen die altijd van bovenaf op de daken valt, vertegenwoordigt de bekoring van trots en opschepperij.

We zullen deze bekoringen opnieuw vinden, en heel vaak zullen we ze samen vinden: regen, wind, aanzwellende rivieren vergezellen elkaar over het algemeen.

Iedereen kent deze bekoringen: zowel de wijze als de dwaze. Maar de wijzen bereiden zich erop voor door hun geestelijk leven op rotsen te bouwen en niet op zand.

Wat betekenen zand en rots?

Zand als fundament hebben is het geestelijk leven bouwen op de natuurlijke capaciteiten, op de eigen talenten, op de eigen gewaarwordingen, zonder echt op de Voorzienigheid te vertrouwen.

In dit geval is het hele gebouw zwak en onstabiel: je wordt snel moe, je verliest de moed, je verliest de hoop, je komt in de bekoring om alles op te geven. Deze bekoring kan ons vroeg of laat verrassen.

Daarentegen, bouwen op de rots betekent eerst de rots zoeken, dat wil zeggen, Onze Heer zoeken voordat we iets anders doen. Zodra dit fundament is gevonden, wordt alles zonder uitzondering aan Hem overgelaten.

Dat betekent in de eerste plaats dat we de Heer in het middelpunt van ons leven stellen en niet alleen een gewone plaats voor Hem reserveren. De ware liefde reserveert niet zomaar een plaats voor de geliefde, maar wijdt uiteindelijk haar hele hart aan hem toe.

Dit betekent dat we niet langer verdeeld zijn tussen Onze Lieve Heer en de wereld.

Dit betekent ook dat we Hem standvastig vertrouwen en er voortdurend naar streven om Zijn wil voor ons te kennen, zonder te verwachten dat Hij zich naar onze wil zal schikken.

Dit betekent de moeilijkheden en kruisen van elke dag in vrede aanvaarden, als een middel tot heiliging dat Hij voor ons kiest, en niet als gebeurtenissen waartegen we in opstand moeten komen.

Dit betekent dat we degenen die we in ons leven tegenkomen en die het Kostbare Bloed van onze Heer hebben geproefd, aanvaarden – en soms verdragen.

In één woord, dit betekent leven van het geloof.

We zoeken vaak naar de rots en als we hem vinden, zijn we gerustgesteld; maar in werkelijkheid leggen we zelf vaak een laag zand op de rots en bouwen we erop. Dat moeten we niet meer doen.

Ze zien wat er vandaag de dag in de kerk gebeurt. Wat is de oorzaak van de crisis?

Uiteindelijk is er een simpele reden:

Alles werd herbouwd op een laag zand: op de mens, op zijn moderne ideeën, op zijn kortzichtige overtuigingen. Men is vergeten dat het fundament van de Kerk bovennatuurlijk en goddelijk is, en heel anders is dan de meningen en verwachtingen van de ene of de andere generatie mensen. Generaties gaan voorbij, maar onze Heer blijft voor altijd.

Laten we altijd onthouden: de wereld zal alles doen wat in haar macht ligt om ons af te leiden, om ons te laten zoeken naar andere prioriteiten.

Het zal wat zand opwerpen zodat we ons geloof weliswaar niet openlijk verloochenen, maar het wel op een laag pitje zetten.

Als we niet naar de wereld luisteren, trappen we niet in deze valkuil. Proberen we het onverenigbare niet tegen elke prijs met elkaar te verzoenen.

Dan zullen we altijd in vrede leven, zonder de kwelling van het steeds weer moeten kiezen tussen onze Heer en de wereld.

Alles zal ons gemakkelijker zijn omdat we ons huis op de rotsen hebben gebouwd. Dan zal het veel gemakkelijker zijn om het geloof door te geven aan de nieuwe generaties: zij zullen het niet alleen van onze lippen horen, maar ze zullen het ook herkennen in onze manier van leven.

Dat is wat we vandaag van de Heilige Maagd Maria moeten vragen, op de dag waarop we de toewijding van Duitsland aan haar Onbevlekt Hart hernieuwen.

In de naam van de Vader, de Zoon, de Heilige Geest. Amen.