Twee Belgische bisschoppen voor discriminatie veroordeeld

De burgerlijke rechtbank van Mechelen heeft de voormalige aartsbisschop van Mechelen-Brussel, kardinaal Jozef De Kesel, en zijn opvolger, aartsbisschop Luc Terlinden, beboet wegens discriminatie. 

De twee bisschoppen hadden, enkele maanden na elkaar, de inschrijving geweigerd van een vrouw voor de opleiding tot het diaconaat, omdat zij geen heilige wijdingen kan ontvangen, door de wil van Christus, Stichter van de Kerk.

Het is belangrijk te begrijpen dat het sacrament van de wijding door Jezus Christus Zelf werd gereserveerd voor het mannelijk geslacht. Dit is de constante traditie van de Kerk. Het sacrament van de wijding is volgens het Concilie van Trente uit ten minste drie graden samengesteld: episcopaat, priesterschap en diaconaat. De Kerk heeft dus niet de macht om deze orde aan een vrouw te verlenen.

De vrouw aan wie deze opleiding werd geweigerd, bracht haar zaak voor de burgerlijke rechtbank, op grond van discriminatie "in strijd met de Belgische Grondwet", preciseert La Croix. 

De rechtbank oordeelde op dinsdag 25 juni 2024 in haar voordeel. Maar het moet worden toegegeven dat de beslissing zowel belachelijk is want het is een duidelijke inmenging in de wet van de kerk – als tegenstrijdig.

Zo  merkt La Croix op: “Hoewel de rechtbank zichzelf onbevoegd verklaart om over kerkelijke zaken te oordelen, is de rechtbank van mening dat de aartsbisschoppen een fout hebben gemaakt bij de beoordeling van de aanvraag”, verklaarde Luc De Cleir, persverantwoordelijke voor de rechtbank van Mechelen. 

La Croix citeert ook pater Tommy Scholtes, woordvoerder van de bisschoppenconferentie van België. Deze laatste merkt “een zekere paradox op in de beslissing van de rechtbank, die veroordeelt en zichzelf onbekwaam verklaart om te bepalen wie tot de diaconale opleiding kan worden toegelaten”. Hij merkt scherpzinnig op: “We hadden net zo goed bekritiseerd kunnen worden omdat we iemand tot de opleiding hadden toegelaten terwijl we wisten dat ze die niet kon afmaken.”

Le Figaro stelt zichzelf de vraag: “Zou deze beslissing een precedent kunnen scheppen?” Louis-Léon Christians, huidig hoogleraar Recht en Religie aan de Katholieke Universiteit Leuven, antwoordt resoluut “Nee”.

Le Figaro legt uit dat “de rechtbank specificeerde dat het 'geen enkele jurisdictie' had om de weigeringen van de aartsbisschop en zijn voorganger ongedaan te maken, noch om de mensen te definiëren die wel of niet kunnen worden toegelaten tot de diakenopleiding omdat dat 'in strijd zou zijn met de godsdienstvrijheid'.”

Deze uitleg roept de vraag op: waarop is de beslissing van de rechtbank dan gebaseerd? En wat kan voorkomen dat deze klacht morgen en overmorgen wordt herhaald met nieuwe klagers?

Een niet verwonderlijke klacht

Helaas was het niet zo moeilijk te voorspellen dat deze situatie zich zou voordoen, vanwege de (berekende?) verwarrende berichtgeving  van de hiërarchie rond de kwestie van het vrouwelijke diaconaat, terwijl de zaken vanuit het oogpunt van de kerkleer zonneklaar zijn. De openheid voor meningen en voorstellen op dit punt stelt de mensen in staat te denken dat deze kwestie in de Kerk wordt besproken.

Paus Franciscus is niet onschuldig in deze kwestie: door een commissie over dit onderwerp in het leven te roepen, en vervolgens twijfel te laten bestaan.  De paus laat de discussie min of meer verdergaan. 

(Bronnen: cath.ch/Le Figaro/La Croix – SSPX. Illustratie: francenealizeh.blogspot.com)