Verslag vormingsweekend voor de leiding van de Eucharistische Kruistocht

De eerste vormingsdag startte meteen sterk met een lezing over de geschiedenis van de Eucharistische Kruistocht. Wist u dat wij teruggaan op ridderordes? Geen wonder dus dat discipline en deugd tot nu een centrale plaats inneemt in de werking van de EK. Ondanks de pogingen tot devolutie van de oorspronkelijke bedoelingen na Vaticaan II, bleef onze beweging springlevend.

Gezegende beweging

Een weekend als dat is schitterend om elk jaar te herhalen wat ons hoofddoel is: opvoeden, opvoeden en opvoeden. De kinderen die aan ons zijn toevertrouwd uit de toestand van verwonding trekken en tot de toestand van volmaaktheid, van heiligheid voeren. We doen met de EK zo veel meer dan louter samen spelen. Zowel de kinderen als de leiders grijpen alle kansen om het goede in zichzelf en de ander te doen toenemen.

Wat we in die dagen ook zeker grepen, is de grote potten spaghetti met heerlijke bolognesesaus. De versterking was welkom, aangezien we na de middag alles over het komende zomerkamp zouden ontdekken. Inspiratie rond het kampthema, praktische voorbereidingen en de eerste aanzetten tot een kampprogramma. Het gezamenlijk lof en rozenhoedje focuste voor mij dan ook op het kamp en alle leiders die zich zo overtuigd daarvoor inzetten.

Als klap op de vuurpijl genoten we ‘s avonds van een videopresentatie over 15 jaar Eucharistische Kruistocht. Los van de geweldige oude kapsels, jeansbroeken met kettingen en de nostalgische verhalen, viel iets veel belangrijkers op. Terwijl we vroeger soms met drie kinderen op kerstkamp gingen, keek ik rond in de zaal en zag in één oogopslag meer leiding dan deelnemers toen. Onze Heer doet grote dingen met dit magnifieke initiatief.

Eens EK'er, altijd EK'er

Zondagochtend bracht de meest ervaren leider ons belangrijke leidingslessen bij. Niet alleen hoe we een spel deftig voorbereiden, maar ook hoe we horen te letten op onze eigen houding in de kapel, bij de spelen en tussen de leiders onderling. Zo was het duidelijk dat de kinderen natuurlijk snel afgeleid raken tijdens het gebed. Des te meer is het cruciaal dat wij wel onze focus behouden en hen tonen hoe het hoort. Ze nemen namelijk gedrag over, of we ons daar nu wel of niet bewust van zijn. “Het voorbeeld is de enige pedagogie”, zoals een zekere generaal zei.

Na de H. Mis trokken we opnieuw naar de refter, waar de hoogstaande discussie rond of we nu 'pater' of 'eerwaarde' horen te zeggen, plaats maakte voor de eeuwige strijd of het 'friet' of 'patat' is. Tijdens het afruimen hoorden we jongere EK'ers op de ramen tokken. Ze waren toevallig op de doop aanwezig die tijdens ons weekend plaatsvond. Wat begon met een simpel tikkertje tussen twee leidsters en twee miniemen jongens groeide uit tot een spontaan spel van leiding versus kinderen, die ook in hun zondagse blazers of kabeltruien alles van zichzelf gaven. Het beste bewijs dat iedereen ook buiten de officiële bijeenkomsten gewoonweg EK'er blijft. Dat is ook het mooiste aan onze vereniging: door samen op kamp te gaan, maandelijks elkaar onderling uit te dagen en gezamenlijk te bidden, groeit een unieke band.

"Wie nalaat om lid te worden, is goed fout"

Uitdagend werd onze verdere namiddag zeker. Want wie denkt dat sjorren en knopen leggen zomaar vanzelf gaat die heeft het grondig mis. Na een hoop gemor en een nog grotere hoop existentiële crisissen of de dolfijn nu achter de palmboom terug in de vijver moet of ervoor, hadden de meesten de beeldspraak door en het knopen leggen onder de knie. Dat was belangrijk voor ons leidingsspel waarin de eerste christenen paus Clemens moesten terugvinden door met kaart en kompas de plaatsen voor volgende aanwijzingen terug te vinden. 

Een topactiviteit om drie redenen. Allereerst toonde dat het perspectief van hoe onze kinderen zich voelen als ze een spel op niveau doen. Bovendien bevestigde het de les over de vier temperamenten van zaterdag. Voor mijn medekompaan en mij bleek het een confrontatie van jewelste met onze melancholische kant. Al mopperend liepen we voort, denkend dat we het slechtst bezig zijn van allemaal, om dan te ontdekken dat het reuze meeviel en we zeer goed op weg waren. Qua levensles kan dat wel tellen. Tot slot zat de schrik voor de jagende Romein er zeer dik in en moesten we strategisch nadenken waar we ons voor hem verschuilen. Met een bonkend hart en constant op de hoede wisten we meestal te ontkomen. Een onvergelijkbaar minuscule fractie van de schrik die christenen voelden in de eerste eeuwen.
Eenmaal in de Hemelstraat teruggekeerd namen sommigen die van heide en verre waren afgezakt afscheid van de groep die nog bleef napraten. Gelukkig zien we elkaar binnenkort snel tijdens de bedevaart Scherpenheuvel-Diest en het gezinsweekend. Want EK-momenten zijn iets om naar toe te leven. Wie nalaat om lid te worden, die is goed fout.

Leidster Kinga