Woordje van de districtsoverste augustus 2024: Het is het uur van voornemens maken!

De vakantie heeft ons zeker in staat gesteld om een beetje uit te rusten, om onze familie te zien, om regio's te bezoeken die we niet kenden. We maakten van de gelegenheid gebruik om wat meer te lezen en ons geloof te voeden (althans, dat hoop ik!).

Maar nu staat de start van het nieuwe schooljaar voor de deur. We zien deze dag steeds dichterbij komen. Dus zeggen we tegen onszelf dat we van dit nieuwe schooljaar een keerpunt in ons leven willen maken. De eerste bladzijde van een verhaal dat ons voortaan zal rekenen tot de gelederen van al die helden die we de heiligen noemen. Kortom, het is tijd voor goede voornemens! Het is tijd voor grote beslissingen! Maar ook soms van teleurstelling... 

Elk jaar maken we dezelfde constatering: we kunnen onze goede voornemens niet volhouden...

Laten we ons echter niet ontmoedigen! Laten we liever luisteren naar het advies dat ons door de Heilige Kerk wordt gegeven. Deze goede Moeder kent ons goed. Ze is wijs betreffende de heiliging van de zielen.

Wat vertelt ze ons? We moeten ons herinneren wat een voornemen eigenlijk is. Het is een dagelijkse actie die we uit te voeren om te werken aan onze vervolmaking. Om dit doel te bereiken, moet het voornemen aan bepaalde criteria voldoen:

• Het moet gaan om onze hoofdfout. Kennen we deze fout? Niet altijd. Dus wat is deze dominante fout? Het is een sterkere neiging die we hebben voor bepaalde zonden. Het is uiteindelijk een zonde die we elke dag begaan, vaak en gemakkelijk. Iemand die bijvoorbeeld bij de minste opmerking beledigd raakt, wordt waarschijnlijk gekwetst door trots. Iemand die beseft dat hij nooit afmaakt wat hij doet of dat hij gewoonlijk zijn plicht verwaarloost, heeft ongetwijfeld luiheid als overheersend gebrek. Een ander die non-stop eet tussen de maaltijden door, zal meer geneigd zijn tot onmatigheid. Een van de dochters van luiheid en gulzigheid is onreinheid. Iemand die vaak in onreinheid vervalt, moet daarom voorzichtiger zijn om deze twee kwade neigingen te bestrijden. Ten slotte is iemand die de gewoonte heeft om zijn naaste te bekritiseren, om roekeloos te oordelen, om zich over te geven aan een zekere droefheid, is ongetwijfeld gekwetst door de zonde van afgunst. Als we niet weten wat ons overheersende gebrek is, laten we het dan vragen aan onze biechtvader, onze familieleden of onze vrienden. Ze zijn altijd erg opmerkzaam...
• Laat het concreet zijn: het voornemen moet een specifieke actie zijn. Het is per definitie niet abstract . "Eerwaarde, ik neem me voor om niet hebzuchtig te zijn."  Je gaat het niet redden! Je geest is niet gefixeerd op een specifiek doel! Zeg: "Eerwaarde, ik neem mij voor nooit eerst mezelf te helpen, of tussen de maaltijden door te eten, of over het eten na te denken." Deze concrete voornemens hebben meer kans van slagen.
• Laat het verstandelijk zijn: we moeten inderdaad een kans hebben om het voornemen te houden. Laten we hiervoor bescheiden blijven, laten we de lat niet te hoog leggen! Anders raken we ontmoedigd en houden we ons uiteindelijk niet aan ons voornemen. Het stellen van onhaalbare doelen is vaak een verleiding onder het mom van het goede. Onder het voorwendsel ons naar het goede te trekken, geeft de duivel ons doelstellingen die tot doel hebben ons te stoppen in het beoefenen van het goede, omdat hij weet dat we nooit zullen slagen...: "Eerwaarde, ik neem me voor om elke dag mijn rozenkrans te bidden om de Heilige Maagd te eren". "Het is heel goed, maar zeg je je dagelijkse rozenhoedje?" Neen, eerwaarde." "Dan red je het niet. Begin met twee tientjes per dag te zeggen. Dan drie. Dan vier. Bid dan je dagelijkse rozenhoedje. Tot slot, als deze goede gewoonte is gevormd, zullen we zien of je dit voornemen kunt maken! ».
• Laat het voornemen het onderwerp zijn van ons dagelijks zelfonderzoek: dit punt is essentieel om ons voornemen vol te houden. Het stelt ons in staat om de balans op te maken van onze geestelijke vooruitgang onder Gods blik. Als we niet in staat zijn geweest om ons doel te bereiken, zal een goede akte van berouw Gods vergeving brengen en een goede akte van hoop zal ons de moed geven om ons de volgende dag weer op ons doel te concentreren. Als het ons gelukt is ons aan ons voornemen te houden, dan verandert het gewetensonderzoek in dankzegging waarin we God danken voor Zijn bescherming en Hem vragen om volharding. Dankzegging houdt ons dan in nederigheid en in waarheid ten opzichte van God.

Laten we aan het begin van het nieuwe schooljaar de moed hebben om een goed voornemen te maken. Het zal het pad zijn dat ons rechtstreeks naar de hemel zal leiden!

E.H. de Sivry, districtsoverste Benelux