Oktober - dag 18: Voordelen van de oefening en het broederschap van de rozenkrans

1. Geestelijke hulp, welke de oefening van de rozenkrans verleent

Alvorens de voordelen van de oefening van de rozenkrans uiteen te zetten, moeten wij de gelovigen wapenen tegen enige begoochelingen of misvattingen, welke men niet kan aannemen.

Wanneer men spreekt over de vrome beoefenaars van de rozenkrans, bedoelt men niet dezen, die zich vergenoegen, die te bidden, zonder de deugden, welke hij voorschrijft te beoefenen, maar diegenen, die bij de beoefening hun gedrag regelen naar de heilige waarheden, welke hij verkondigt.

Het is noch welvoeglijk, noch geoorloofd te zeggen, dat een oefening van godsvrucht alle andere overtreft, dat zij een onfeilbaar teken van voorbeschikking, het zekerste bewijs van zaligheid is, enz.

Maar wij herhalen vandaag met vertrouwen en overeenkomstig de geest van de Kerk, hetgeen wij reeds op de eerste dag zeiden, namelijk: dat de verlichte en beoefende godsvrucht van de rozenkrans een groot middel ter zaligheid, een niet ondubbelzinnig teken van voorbeschikking, een veilig middel, om de bescherming van de Moeder en de weldaden van de Zoon te bekomen is, en dat die voorrechten beloofd zijn aan de oprecht vrome broeders van de rozenkrans, die, voor het altaar van Maria, neergebogen haar niet alleen met de mond maar ook met het hart naderen en niet alleen met de lippen maar uit de grond van hun hart eren.

De oefening van de rozenkrans is even heilzaam in haar uitwerking als hecht in haar grondslagen. De ondervinding leert ons dat zij de onwetenden en zelfs de geleerden onderwijst, de zondaars bekeert, de rechtvaardigen volmaakt en alle kwalen voorkomt of lenigt. De geschiedenis wijs ons op haar als op een voortdurende bron van alle goed, de plaag van de ketterij, de schrik van de ongelovigen, het bolwerk van geloof en van de zeden. Zij is thans overal zodanig in trek, dat zij met reden beschouwd wordt als de oefening van de voorbeschikten, door de hulp, welke zij aan de broeders van de rozenkrans verleent en de rechten, welke zij hun schenkt.

Onder de menigvuldige hulpbronnen, welke de oefening van de rozenkrans verleent, zullen wij slechts spreken van die, welke aan het broederschap eigen zijn, als: de eendracht, welke de broeders heilig bindt, de aflaten, welke de Kerk eraan verleend heeft en de overweging van de voornaamste geheimen.

De eenheid en onderlinge hulp van de broeders, door het goed voorbeeld en de ijver, welke alle leden in een geest van liefde verbindt, waren te allen tijde kostbare voorrechten van de oefening van de rozenkrans. Sedert haar geboorte wierp die oefening zoveel glans van zich af, dat het voorbeeld van der broeders de schoonste dagen van de eerste Kerk scheen te doen herleven. De gelukzalige Alain de la Roche, die grote prediker van de rozenkrans, en vele andere gewijde redenaars hebben ons daarvan een getrouw tafereel opgehangen, hetwelk alleszins geschikt is, om onder de christenen die eenheid van de eerste tijden en die oude ijver te doen herleven.

Inderdaad, van de oorsprong van deze oefening af, heeft de rozenkrans, met gevoelens van godsvrucht en geloof gebeden, over de volkeren zoveel genaden en hemelse zegeningen uitgelokt, dat men overal niets anders zag dan verandering van leven, verbetering van zeden en een zo oprechte en vurige boetvaardigheid, dat men degenen, welke aan deze vrome vereniging deelnamen eerder voor engelen dan voor mensen zou gehouden hebben. Op het voorbeeld van Maria, traden zij door hun gewaarwordingen in de geest van vijftien mysteriën; nu eens zag men hen vol goddelijke troost, bij de overweging van de blijde geheimen, aan al de genoegens van een wulpse wereld vaarwel zeggen; dan weer in tranen wegsmeltend en de ziel van berouw doordrongen, bij de overweging van de droevige geheimen, met gelatenheid al de smarten en droefheden van deze wereld verduren; of eindelijk, bij de overweging van de glorierijke geheimen, met een zo kalm gelaat en opgeruimde geest, dat zij niet meer tot de aarde schenen te behoren maar reeds, bij voorbaat, het geluk en de heerlijkheid van de gelukzaligen te genieten.

Die uitwerkingen waren zo zichtbaar, zelfs in de omgang van de wereld, dat men de broeders van de rozenkrans van al de andere gelovigen, evenals de eerste christenen, door hun eendracht, ijver, liefde, volharding in het gebed en de goede werken, van de andere gelovigen onderscheiden kon. Alles scheen gemeen onder hen; zij maakten slechts één hart en een ziel uit; de gewone taak, welke zij zich oplegden, werd met de nauwgezetste ijver vervuld; de weduwen en wezen helpen, de behoeftige kleden, de armen ondersteunen, de bedroefden troosten, de zieken bezoeken, de stervenden bijstaan: deze waren de vruchten van hun ijver jegens hun medebroeders, deze waren de heilige verbintenissen van hun vrome verbroedering. O schone dagen! Wie zal ons vergunnen u weer te beleven! Gelukkig de broeders, die in deze wederkerige gemeenschap de hulpmiddelen van de liefde en de kostbare hulp van de zaligheid vinden!

Een van de hechtste en kostbaarste voorrechten van de godsvrucht van de rozenkrans is de menigvuldigheid van de aflaten, welke de Kerk eraan verbonden heeft, om de gelovigen tot haar beoefening aan te sporen. De pausen hebben, zoals wij reeds uitvoerig uiteenzetten, al de schatten van de Kerk, als met verkwisting, geopend, ten voordele van de broeders van de rozenkrans, niet zo zeer om de lauwheid of nalatigheid van de schijnbaar godvruchtige aan te moedigen, als om de godsvrucht te voeden, de ijver van de goed christenen aan te vuren, tot boetvaardigheid te brengen, de liefde Gods te vermeerderen en tot grotere volmaaktheid te leiden. Deze aflaten zijn zo talrijk, dat wij niet vrezen te zeggen, dat er geen broederschap in de Kerk is, hetwelk de pausen met meer aflaten en voorrechten begunstigd hebben. Welk een hulpmiddel dus voor de gelovigen, die aan deze instelling verbroederd zijn! Welke een groot verlies, indien zij een zo gemakkelijk en zo werkdadig hulpmiddel ter zaligheid verzuimen! Hoezeer zouden zij zichzelf vijandig zijn en hun eigen belangen over het hoofd zien, indien zij weigerden een zo kostbaar erfdeel te naderen; en welke rekenschap zullen zij God niet verschuldigd zijn, indien zij zulke overvloedige middelen ter zaligheid verzuimd zullen hebben!

Eindelijk, een der grootste voordelen van de oefening van de rozenkrans is, dat zij de gewoonte tot overweging inboezemt. Dit punt is zo gewichtig, dat wij daarover, op een of andere dag afzonderlijk zullen spreken.

Het is klaarblijkelijk dat het inzicht van de Kerk, door de oefening van de rozenkrans met zoveel weldaden te overladen, is geweest, om haar kinderen in de gelegenheid te stellen, op de gemakkelijkste en voor alle uitvoerbaarste wijze de voornaamste geheimen van de godsdienst te overwegen. Bij het bidden van de rozenkrans volgen zij Jezus Christus op de voet in alles, wat Hij voor hun zaligheid gedaan heeft en erkennen dat zij, door zichzelf, niet verdienen in hun gebeden verhoord te worden, nemen zij hun toevlucht tot de voorspraak van zijn heilige Moeder, om hun oefening van godsvrucht aangenamer aan de Zoon te maken.

Een waar kind van de Kerk moet, bij het bidden van de rozenkrans, na Jezus Christus in zijn verheerlijkte staat beschouwd en Hem al de hulde bewezen te hebben, welke een levendig geloof van een dankbaar hart vordert, zich door de liefde en door een zielsgesteldheid, aan de zijne gelijk, met zijn goddelijke Zaligmaker verenigen; hij moet dezelfde gedachten hebben, zich met dezelfde gewaarwordingen bezielen. Zijn tijdelijke geboorte op aarde wordt het voorbeeld van zijn geestelijke geboorte; zijn menswording, zijn geboorte, zijn kindsheid en de vernederingen, waarmee zij gepaard ging, zijn voor de christen een dringende beweegreden om van de ijdele achting van de wereld, van de valse roem en de praal van een lichtzinnige aarde af te zien. De afzondering van Jezus Christus, zijn arbeid, zijn onophoudelijk gebed en vooral de overmaat van zijn vernederingen en lijden, zullen hem tevens overtuigen van de noodzakelijkheid, van op aarde een boetvaardig, verstorven, gekruist leven te leiden, om zich daardoor gelijkvormig aan zijn hoofd te maken. Eindelijk, de ogen wendend tot de troon van heerlijkheid, waarop Jezus Christus aan de rechterhand van zijn Vader, die zijn vernederingen vergolden heeft, gezeten is, leeft hij voortaan slechts op aarde als een vreemdeling, die onophoudelijk verlangt met Jezus Christus in het hemels vaderland verenigd te worden; de goede werken, welke hij voortdurend uitoefent, zijn de vruchten van zijn vrome overdenkingen bij het bidden van de rozenkrans, de gevolgen van de vurige verlangens van zijn liefdevol hart, door de overweging van de geheimen van het leven, de dood en de verrijzenis van Jezus Christus ontstoken. Welke onmeetbare voordelen vloeien dan niet voor de christen uit deze oefening van godsvrucht voort!

Voornemen

Overtuigd als wij zijn, dat wij niets vermogen zonder de voortdurende hulp van de genade van Jezus Christus moeten wij die dikwijls inroepen door het bidden van de rozenkrans, die als een balsem is, welke in onze ziel de aangename geur van Jezus Christus zal doen doordringen, door ons gelijk te maken aan zijn ijverigste leerlingen door onze nederigheid, onze liefde, ons geduld, in een woord: door al de deugden, waarvan hij een volmaakt toonbeeld is geweest. O! Hoe voordelig en zoet is het, roept de koninklijke profeet uit: dat de broeders in eenheid van gebeden leven, zoals dit in de oefening van de rozenkrans plaats heeft. Indien twee van uw, zegt Jezus Christus, zich op aarde verenigen om te bidden, wat zij ook vragen mogen zal hun door mijn Vader gegeven worden.

Gebed

Wij danken U, Heer, dat Gij ons de voordelen van de rozenkrans hebt leren kennen; Gij hebt stellig beloofd de gebeden te verhoren van degenen die tezamen verenigd zijn; nu, deze oefening van godsvrucht leert ons de overweging bij het gebed te paren en alzo meer met het hart dan met de lippen te bidden, zij is dus voor ons een onuitputbare bron van rijkdom en Maria leert ons daardoor het wezenlijk leven te leiden hetwelk alleen ons in dit en in het volgend leven gelukkig kan maken. Amen.