De Principeverklaring van 21 november 1974

Wij zijn met heel ons hart, met heel onze ziel gehecht aan het katholieke Rome, behoedster van het katholieke geloof en van de Tradities die noodzakelijk zijn voor het behoud van dit geloof, aan het eeuwige Rome, meesteres van wijsheid en van waarheid.

Daarentegen weigeren wij en hebben altijd geweigerd het Rome te volgen van de neomodernistische en neoprotestantse tendens die zich duidelijk heeft geopenbaard in het Tweede Vaticaans Concilie en na het Concilie in alle hervormingen die er uit zijn voortgekomen.

Al deze hervormingen hebben immers bijgedragen en dragen nog bij tot de afbraak van de Kerk, tot de ondergang van het priesterschap, tot de vernietiging van het offer en van de sacramenten, tot de verdwijning van het religieuze leven, tot een naturalistisch en teilhardisch onderwijs in de universiteiten en de seminaries en in de catechese, onderwijs dat is voortgekomen uit het liberalisme en het protestantisme en reeds ettelijke keren door het hoogste leergezag van de Kerk plechtig veroordeeld is.

Geen enkele autoriteit, zelfs niet de hoogste in de hiërarchie, kan ons dwingen ons katholieke geloof, zoals het gedurende negentien eeuwen duidelijk tot uitdrukking is gebracht en verkondigd door het leergezag van de Kerk, op te geven of te verminderen.

“Als het zou gebeuren”, zegt St. Paulus, “dat wijzelf of een engel uit de hemel u iets anders leert dan dat ik u heb onderwezen, hij zij veroordeeld” (Gal. 1, 8). 

Herhaalt de Heilige Vader ons dat vandaag niet? En als er een zekere tegenspraak tot uiting komt in zijn woorden en daden evenals in de daden van de Romeinse Curie, dan kiezen wij dat wat altijd is geleerd en houden wij ons doof voor de afbrekende nieuwigheden van de Kerk.

Men kan de “lex orandi” (van de liturgie) niet grondig wijzigen, zonder daarmee de “lex credendi” te veranderen. Bij nieuwe mis behoort nieuwe catechismus, nieuw priesterschap, nieuwe seminaries, nieuwe universiteiten, charismatische, pinksterbeweging-Kerk, alle dingen die tegenovergesteld zijn aan de orthodoxie en aan het leergezag van altijd.

Deze aan liberalisme en modernisme ontsproten Hervorming is geheel en al vergiftigd; zij komt voort uit ketterij en leidt tot ketterij, zelfs al zijn niet al haar werken formeel ketters. Het is daarom voor een bewuste, trouwe katholiek onmogelijk om die Hervorming aan te nemen en er zich op welke manier dan ook aan te onderwerpen. 

De enige houding van trouw aan de Kerk en de katholieke leer – met het oog op ons zielenheil – is de categorische afwijzing van de Hervorming. 

Daarom zetten wij zonder enige opstandigheid, bitterheid of wrok ons werk van priesteropleiding voort onder het gesternte van het leergezag van altijd, ervan overtuigd dat we geen grotere dienst dan dat kunnen bewijzen aan de Heilige Katholieke Kerk, aan de Heilige Vader en aan de toekomstige generaties.

Daarom houden wij vast aan alles wat in het geloof, de zeden, de eredienst, het catechismusonderricht, de priesteropleiding, de kerkelijke instellingen, door de Kerk van altijd geloofd en gepraktiseerd is en gecodificeerd in de boeken die zijn verschenen voor de modernistische invloed van het Concilie; in de verwachting dat het ware licht van de Traditie de nevelen verdrijft die de hemel van het eeuwige Rome verduisteren.

Wij zijn overtuigd door dit te doen, met Gods genade, de hulp van de Maagd Maria, de H. Jozef, de H. Pius X, trouw te blijven aan de Rooms Katholieke Kerk, aan alle opvolgers van Petrus, en zo de “fideles dispensatores mysteriorum Domini Nostri Jesu Christi in Spiritu Sancto” te zijn. Amen.

† Marcel Lefebvre
Albano, feest van de Opdracht van Maria