Gezinsweekend 2020 Someren
Een jaar lang hebben de kinderen en de ouders van onze gezinnen uit Vlaanderen en Nederland uitgekeken naar een nieuwe editie van het Gezinsweekend – misschien niet om dezelfde redenen, maar wel met eenzelfde reikhalzend verlangen. Ook dit jaar werd onze hoop niet teleurgesteld.
De aankomst op de grote hoeve in Someren op vrijdagnamiddag werd meteen vergezeld van veelvuldig wuiven, omhelzen, plotse blikken van herkenning en een heerlijk gevoel van thuiskomen tussen gelijkgezinden, tussen broeders en zusters die dezelfde strijd strijden onder de banier van de Onbevlekte Moeder. Zo werd het al van in het begin een ware “katholieke thuis”, met dit jaar maar liefst 32 deelnemende gezinnen!
Net zoals vorig jaar werden de kinderen opgedeeld in groepen per leeftijd en het hele weekend zinvol onderhouden door de achttien (!) vrijwilligers die onze Hemelmoeder heeft kunnen verzamelen: ze maakten nieuwe vriendjes, speelden nieuwe spelletjes, knutselden, kregen catechese en leerden samen strijden tegen de ondeugden en bekoringen. Samen sterk!
De ouders kregen een eigen reeks voordrachten. Pater Bochkoltz hield reeds de eerste avond een lezing over de geest van de katholieke thuis: liefde, liefde en nog eens liefde, geduld en discipline. Ook de andere lezingen, door de doctoren Mercier, White en Bauwens, hielpen ons de schoonheid en de grote waarde van het katholieke gezin begrijpen, hoe God het schiep naar Zijn gelijkenis en hoe het onder druk komt te staan van de wereld, maar ook hoe God oneindig goed en wijs is, en Hij ons allen de kracht en de middelen geeft om de waarheid te kennen en in liefde door te geven. Gelukkig hadden de gezinnen elkaar om van te leren en zich aan op te trekken.
Voortbouwend op de absolute succeseditie van vorig jaar wisselden sport, spel, gezelligheid en ingetogenheid elkaar af. De traditionele voetbalwedstrijd op een zompig aardappelveld werd na een verbeten moddergevecht nipt gewonnen door de Vlamingen met 4-3; het kampvuurmoment (zonder kampvuur met dank aan het typisch Nederlandse weer) werd een heerlijk moment vol zang en kolder waarbij we Vlamingen en Nederlanders dichter tot elkaar hebben zien komen (en zeker tijdens de momenten aan de bar die erop volgden, maar dat is een verhaal voor een andere keer).
Toch was het hoogtepunt niet de gezelligheid, de menselijke warmte, het lekker eten en zo meer, maar wel de voortdurende zoete aanwezigheid van Onze Heer in het tabernakel, de stille gebedsmomenten die de ouders alleen voor het altaar konden doorbrengen in de gloed van de ochtend of het schemer van de avond. Die momenten waarbij de ouders hun gezinnen toevertrouwden aan de goede zorgen van Onze Vader. En zeker het Lof voor de kinderen waarbij zij, onder het bidden van het rozenhoedje, zich veilig mochten weten onder de mantel van de Hemelmoeder.
Zonder twijfel was dát het hoogtepunt: hoe tussen de velden, de huizen en het lawaai, Onze Moeder bezit nam van de hartjes van haar kleintjes. Naast alle goede menselijke vriendschappen, was dit toch de Vriendschap die we zochten. Ons leven is een gebed en dit weekend was het onder de goede zorgen van pater Bochkoltz, de andere priesters, vrijwilligers en gezinnen een lofkreet tot onze Moeder en Haar Kind. Wij kunnen deze drie hemelse dagen dan ook het best besluiten met de woorden van de Vlaamse bard Emiel Hullebroeck:
Lieve Vrouwe in de Hemel, s'Heeren Moeder, reine Maagd
Hoor het volk der Lage Landen, dat U nederig bijstand vraagt
Van zijn godsvrucht, deugd en eer
Wil zo smeken wij U, Vrouwe, voor ons bidden bij de Heer.
Tot volgend jaar, iedereen!