Brief van de Districtsoverste maart 2024

De Kerk toont alle schoonheid van haar liturgie: het Officie van de Donkere Metten, de Mis van Witte Donderdag, de liturgische dienst van Goede Vrijdag, de Paaswake en de Mis van de Verrijzenis. Alles daarin bezingt de vreugde van de Verlossing en het Lijden van Christus, de overwinning van de Verlosser en zijn kruisdood, de ondankbaarheid van zijn volk en de trouw van slechts enkele zielen. De liturgie helpt ons om de gevoelens van de ziel van Onze Heer Jezus Christus te vatten. Dus laten we ons klaarmaken om deel te nemen aan dit grote gebed van de Heilige Kerk, want de genaden zijn zo overvloedig. Hoeveel bekeringen zijn er niet geweest alleen al door het lezen van het lijdensverhaal van Onze Lieve Heer! Hoeveel lijden is geaccepteerd als de kruisiging wordt verteld! Hoeveel hoop is er herontdekt door te mediteren over de Verrijzenis!

Onze Heer had ook andere dingen kunnen doen om de hele mensheid te verlossen: een eenvoudig gebed, een daad van liefde voor zijn vader of een klein offer zou meer dan genoeg zijn geweest om onze schulden door de zonde te betalen. Elke actie van Onze Heer Jezus Christus had oneindige verdienste. Het zijn de daden van een God die mens is geworden. Maar onze Verlosser wilde onze schulden op een andere manier betalen. Hij wilde lijden. Hij wilde zichzelf opofferen als verzoeningsslachtoffer. En voor wie? Voor mij. Jezus Christus droeg ons in zijn hart ten tijde van zijn Lijden. Hij zag al onze zonden, met hun kwaadaardigheid en zwakheid. Hij overzag al onze mislukkingen, onze ontmoedigingen, onze twijfels, onze ellende. En hij nam ze op zich. Wat een mysterie! Een nog groter mysterie als we bedenken, zegt de heilige Thomas van Aquino, dat Jezus Christus alleen maar zoveel wilde lijden omdat we anders zouden vergeten waarvoor hij namens ons verzoening heeft gedaan. De menswording had zeker genoeg moeten zijn om ons te overtuigen van Gods immense liefde voor ieder van ons. Maar Christus kent onze zwakheid en weet dat hij verder moet gaan. Dus gaat hij naar zijn Lijden: "Er is geen groter bewijs van liefde dan zijn leven af te leggen voor wie hij liefheeft" (Johannes XV, 13).

Christus sterft en lijdt als priester. Hij is bemiddelaar tussen God en de mens. Als hij sterft, als hij lijdt, is dat voor zijn Mystieke Lichaam, dat wil zeggen voor de Kerk, voor haar leden. Onze Heer Jezus Christus lijdt niet voor zichzelf of om zichzelf iets te bewijzen. Hij lijdt, hij sterft, hij staat weer op voor zijn Mystieke Lichaam. Dit is de essentie van opoffering. Het opgeven van het eigen goed voor het algemeen welzijn. Het is ditzelfde offer dat de Kerk de overwinning op Satan, op de zonde en op de wereld heeft gebracht. De paradox van het kruis van Christus is dat het verslagen lijkt terwijl het in feite overwinnaar is. 

Als we het lijdensverhaal van Onze Heer lezen, moeten we worden aangewakkerd door dezelfde ijver voor de heilige Kerk. Lijden, vervolging, kwelling en martelaarschap zijn de glorie van de Kerk. Niet dat we passief moeten blijven zonder de eer van Christus te verdedigen. Maar onze verbondenheid met het lijden van Christus vergroot de schat van de Kerk, bekeert zielen, sterkt de gelovigen en verlost zielen uit het vagevuur. Dit is het mysterie van de overwinning van het kruis van Onze Heer Jezus Christus, waarmee we ons moeten verenigen om de triomf van de Verlosser op aarde te blijven uitbreiden. 

Laten we bidden tot Onze Lieve Vrouw van Smarten om ons te leren ons te verenigen met het lijden van haar Zoon. Zij zal ons de rijkdom van ons kruis laten zien als het verenigd is met dat van haar Kind. Ze zal ons steunen met haar aanwezigheid, haar gebed en haar mededogen. 

Laten we onze vastenreis dus met enthousiasme voortzetten!

E.H. de Sivry, districtsoverste