Gezinsweekend 2022 te Heuvelsven
Door een gelukkige vader
Ver weg op de Limburgse heide, begraven tussen dennen en heide, glinstert een klein meer in de zomerlucht. Broeder Zon blies er nog één laatste septemberweekend lang rijkelijk zijn warme adem over en legde over dit stukje aards paradijs zijn gouden deken. Het was alsof hij deze plek wou bewaren en behoeden – deze plek waar de Broeders van Liefde honderd jaar geleden met eigen handen tussen de bomen en aan de oever van het meer huisjes en een kapel uit de grond hebben laten oprijzen. Het was alsof hij de dennen zelf zo hoog had laten groeien dat ze de buitenwereld buiten hielden, de lucht zo prachtig had gemaakt en zwaar gevuld met de zoete geur van brem en hei, dennenappels en wierokend hout, dat hier enkel het lied van de Allerhoogste gehoord werd en het geroezemoes van de wereld verstomde. Het was alsof Broeder Zon er alles stil bewaarde zoals het vroeger was en klaar stond om het door te geven aan hen die er opnieuw een kleine katholieke hemel op aarde van wilden maken, alsof hij wachtte op de komst van ouders en kinderen die samen met hem de Schepper kennen en beminnen en Zijn glorie aan de wereld willen bekend maken – tradidi quod et accipi
En komen deden ze, die kinderen en ouders! In het weekend van 2-3-4 september beantwoordden dertig (!) gezinnen met blijdschap aan de oproep van pater Bockholtz voor een nieuw Gezinsweekend, en kwamen zij uit alle windstreken en uithoeken van Vlaanderen en Nederland om tesamen een loflied te zingen voor de Schepper van al het goede. Meer dan 150 mannen, vrouwen en kinderen kwamen samen om Hem te bedanken voor wat ze hebben gekregen – vriendschap, liefde, steun en toeverlaat in elkaar en in Hem – en om te leren “willen wat Hij doet”. En zo bloeide weer, naar jaarlijkse traditie, “het Prinsenvolk der Oude Nederlanden”, in vroomheid, deugd en ere. En in gezelligheid, vriendschap, sport, spel en een regelmatige schaterlach.
Vrijdagavond kwamen de eerste gezinnen toe op het prachtige domein: oude vrienden zagen elkaar weer na een lange (of minder lange) tijd, nieuwe vrienden werden gemaakt tijdens een gezellige spelavond. Vanaf zaterdagochtend tot zondagnamiddag volgde een programma van lezingen voor de ouders, met opvang voor de kinderen, momenten van gebed en momenten van spel voor iedereen. De traditionele voetbalwedstrijd België-Nederland werd – weeral – door België gewonnen, ondanks een duidelijk Nederlands overgewicht. Sommige tradities bewaren werkelijk zichzelf. Een hoogtepunt waren de kampvuren op zowel vrijdagavond als zaterdagavond – momenten van verbroedering en bezinning. Wat is het schoon om, wanneer de vlammen van het kampvuur over de takken dansen en de sterren op ons neerkijken, op dezelfde wijze als ze dit al miljoenen jaren doen, te denken aan de Heer van alle dingen, en een lied te zingen voor Hem die alles gemaakt heeft en naar Wie alles teruggaat – o Heer, d’avond is neergekomen, wij knielen neer om U te zingen.
Maar het mooiste was toch de gebedswake zaterdagavond in de kleine kapel op de heide. In de donkerte van het woud en het glinsteren van de maan op het meer, waarde God in ons midden en klepte hij zacht aan op het hart van elkeen; de kapel werd omarmd door Gods mooie natuur en in de avondschemering leek het alsof het hele domein zich samentrok vóór Gods Troon in het tabernakel van de kapel. Een kapel gemaakt door generaties kinderen vóór ons, omringd door een natuur van eeuwen, een moment gemaakt door de Heer voor onze groep van getrouwen – om het zoals Onze-Lieve-Vrouw in ons hart te bewaren, er de Heer voor te danken en om ons te sterken in de strijd tegen de wereld buiten.
Want wat was het weer moeilijk aanpassen aan de buitenwereld, zowel voor de kinderen als voor de ouders – samen waren ze die twee en halve dag omgeven door katholieke vrienden, ondergedompeld in een katholieke geest. Twee dagen en half heerste de christenheid weer, over een klein stukje Lage Landen. Wat kijken we weer uit naar de volgende editie!
