Mgr. de Galaretta geeft 40 priesterstudenten de soutane, tonsuur en de lagere wijdingen in Zaitzkofen (D)

Vreugdevol alles achterlatend ter wille van de gekruisigde Heer – wat de kandidaten voor soutane en tonsuur hadden overwogen in hun voorbereidende retraite op de apostel Paulus, werd nu werkelijkheid. Letterlijk, de seminaristen van het eerste jaar trokken de "oude man" [de met erfzonde beladen menselijke natuur] uit en trokken de nieuwe aan; gekleed in soutanes, gezegend door hulpbisschop Alfonso de Galarreta, zijn ze nu herkenbaar als mannen van de Kerk.

Zijne Excellentie vermaande de seminaristen: de verzaking van onszelf, de versterving van onze eigen wil, is de basis van het priesterleven. Maar het is niet alleen een negatieve verzaking, maar eerder de liefdevolle zelfgave aan Jezus als gekruisigde. De Heer leefde een leven van verzaking uit liefde, wat hem naar de dood aan het kruis leidde. Tijdens de ceremonie krijgen de ingeklede personen een houten kruis om hen aan deze belangrijke dag te herinneren - maar het is niet alleen een symbool. Het is eerder het idee dat Zijne Excellentie benadrukte: God vormt ons door kruisen op de weg van ons leven te zenden. Deze moeten we aanvaarden, en niet alleen aanvaarden, maar ook liefhebben.

Met de toediening van de tonsuur werden ook de seminaristen van het tweede jaar toegelaten tot de klerikale staat. Wat Zijne Excellentie heeft gezegd, geldt ook voor hen: de uiterlijke kentekenen van onze staat zijn weliswaar een belangrijk middel voor het apostolaat, maar het essentiële middel is juist die overeenstemming met de wil van God, die voortkomt uit versterving en offer. Hoe groter de liefde, hoe volmaakter de verzaking, des te groter zal de heiligheid van Christus van ons uitstralen. Van oudsher stond de pracht van het haar voor wereldse eer, de tonsuur voor de symbolische volledige verzaking ervan. Mgr. de Galarreta liet daarom niet na een aangrijpend citaat van de heilige Johannes van het Kruis te gebruiken als motto voor de kandidaten: "Liefhebben is werken om volledig van zichzelf weg te komen, om afstand te doen van alles wat niet tot God leidt."

Het moet een diepe indruk hebben gemaakt op elk van de aanwezige gasten om zo'n groot aantal kandidaten voor deze twee belangrijke stappen op de weg naar het priesterschap bijeen te zien in het koor van onze kleine seminariekapel. Sommigen herinnerden zich misschien onwillekeurig aan beelden uit lang vervlogen decennia, toen scharen zelfopofferende jonge mannen de gelederen van Gods krijgers betraden. De nieuw aangestelde seminaristen komen uit Duitsland, Polen, Kroatië, Nederland, Slowakije en Tsjechië; degenen die tot de klerikale staat werden toegelaten, kwamen uit Duitsland, Polen, Oostenrijk, Hongarije, Denemarken, Nederland en Kroatië.

Maar dat is nog niet alles: op 3 februari daaropvolgend verwelkomde de Heilige Kerk ook zes nieuwe lectoren en vijf nieuwe acolieten. In de homilie van die dag legde de bisschop zijn vinger in de wond van die tijd: de ontkenning van het koningschap van Christus en de aanbidding van de mens die er de plaats van inneemt; de geest van het naturalisme, die het bovennatuurlijke wil verdringen. Een geest die tot in het hart van de Kerk is doorgedrongen. Ook op deze dag sprak Zijne Excellentie over het fundament waarop alles herbouwd moet worden: Jezus Christus. Het besef dat de Kerk op Christus en op Zijn wil is gegrondvest, is het patrimonium, de schat van de Sociëteit die aartsbisschop Lefebvre ons heeft nagelaten.

Hoe dichter kandidaten bij het priesterschap komen, hoe dichter ze bij de verantwoordelijkheid komen om de Kerk te vernieuwen. Bisschop de Galarreta maakte plechtig duidelijk dat het priesterschap essentieel is voor deze vernieuwing en dat het seminarie essentieel is voor de vorming van de priester: "Hier wordt Christus gevormd in hen die Christus moeten vormen in anderen." En zo ontvingen die elf kandidaten op die dag een essentieel onderdeel van deze vorming: een nog grotere deelname aan het priesterschap van Jezus Christus. Uiteindelijk heeft de Heer zelf het beste voorbeeld gegeven door zich volledig aan de Kerk te geven, omdat Hij wilde dat ze zonder enige smet zou zijn.

Zoals oplettende toeschouwers in de kapel en die van de livestream niet zullen hebben gemist, was er een klein incident tijdens de wijding van de Deurwachters (Ostiarier). Een van onze medebroeders werd overweldigd door de betekenis van het moment en zonk op de grond voor de altaartrap. Verschillende seminaristen hielpen hem overeind in een prachtig voorbeeld van broederlijke liefde. Nadat de kandidaat op eigen benen het heiligdom had verlaten, ging de ceremonie verder. Hoe is het afgelopen? Deze medebroeder mocht later in de middag tijdens een privéceremonie zijn wijding ontvangen door bisschop de Galarreta in de kapel van St. Anna.

Dus, als afsluiting van deze verheffende dagen, blijft er niets meer voor ons over om te zeggen dan:

Deo gratias!

(bron tekst en foto's: fsspx.de)